Dag 14, 7 mei

Metkovic – Dubrovnik

De laatste loodjes wegen doorgaans het zwaarst. Maar niet altijd. Dat bleek gelukkig vandaag.

Voorbereid op een lange rit over een onverhard fietspad, sprongen we vanochtend al vroeg op de pedalen.

Gisteren constateerden we al, dat de (goed bewegwijzerde) Ciro Ruta, over normale verkeerswegen voerde, vandaag is dat de eerste tientallen kilometers niet anders. Niks fietspad over voormalige spoorbaan dus. In de van de officiële website van de Ciro gedownloade track zit zelfs nog een pittige klim naar ruim 350 meter. (Met twee weken voornamelijk klimmen in de benen, draaien we daar trouwens onze hand niet meer voor om. Ha!)

Pas na het gehucht Hutovo (waar we gisteravond hadden willen overnachten) herkennen we in de route een voormalige spoorbaan. Ook het landschap verandert in wat we ons ervan voorgesteld hadden. Ruiger en desolater. In de paar dorpen die we passeren: half ingestorte stationsgebouwen, overwegend verlaten en bouwvallige huizen en geen mens te bekennen.

In tegenstelling tot wat we verwacht hadden blijft de weg gewoon verhard. Weliswaar met de nodige hobbels, maar geen grindpad, waarmee we rekening gehouden hadden.

Het is zonnig weer maar wel fris, voornamelijk vanwege de harde wind. De fietsjacks houden we dus lekker aan.

Met de wind in de rug over een prima begaanbare weg schiet het lekker op.

Om 12:00 uur zijn we al ruim over de helft van de af te leggen kilometers naar Dubrovnik.

Een snelle lunch met uitzicht op een fraai, breed dal, en verder maar weer.

Met bijna 100 km op de teller bereiken we -veel eerder dan verwacht- het eindpunt van de Ciro Ruta, bij de Bosnisch/Kroatische grens. Voor we die passeren maken we eerst even de Bosnische Marken op aan wat vloeibare ‘versnaperingen’.

Bij de Bosnische grenspost is het rustig. Bij de grens met Kroatië nemen ze wat meer de tijd voor paspoortcontroles. Ja, ja, je komt niet zomaar de EU binnen!

Aan de Kroatische kant is een gloednieuwe en veel grotere grenspost in aanbouw.

Na een bocht komt de Adriatische Zee in zicht. Mooi!

Een snelle afdaling langs een drukke weg, tot het punt waar we op de kaart een ‘wit’ weggetje zien: de oude weg, die rechtstreeks naar de haven van Dubrovnik leidt. Maar de toegang tot dat weggetje wordt geblokkeerd door de vangrail langs de nieuwe weg. Er zit dus niets anders op, dan de fietsen daar overheen te tillen. Het weggetje gaat pal langs de prachtige kust en kan wat mij betreft wedijveren met de Chapman’s Peak Drive in Kaapstad. Al snel komt Dubrovnik in zicht.

Voor we via de toegangspoort bij de haven de stad in fietsen zoeken we een plekje voor een fotomoment. Dubrovnik vormt immers het eindpunt van de reis!

Het appartement dat we geboekt hebben ligt in het oude centrum, achter de kathedraal; in een straatje dat alleen via een lange (luie) trap te bereiken is. Dat wordt dus nog even sjouwen met de fietsen.

De verhuurder staat al op de uitkijk en verwelkomt ons allerhartelijkst met een fles witte wijn die in de koelkast voor ons klaar staat.

In de kamer (op de begane grond) mogen we gerust onze fietsen parkeren. Geen probleem.

De kamer zelf? Een tikje gedateerd misschien? Maar schoon en met een prima douche.

Hier houden we het wel twee nachten uit!

Nieuwe foto’s in het album ‘Fietsen op de Balkan’, klik hier