Verslag

Het verslag van onze fietsreis van Doorwerth/Heveadorp naar Nice is een compilatie van de berichten die ik tijdens de reis (in juni 2016),  plaatste op Facebook en het blog dat ik bijhield op deze website.

Download/open een pdf van het verslag door te klikken op de foto hieronder:

Filmpje

Tijdens deze reis hebben wij met name in Noord-Frankrijk en Zwitserland veel regen gehad. Daarom wordt het filmpje hieronder ondersteund met toepasselijke muziek van onder meer Creedence Clearwater Revival. (Who’ll stop the rain) 

Veel kijk- en leesplezier!

Proloog

Nieuwe banden en remblokken, verse olie in de Rohloff-naaf; remmen, riem en versnellingen zorgvuldig afgesteld: mijn Santos is klaar voor het jaarlijkse fietsavontuur met Bas. Ging in voorgaande jaren de reis naar pelgrimsoorden als Rome en Santiago de Compostela, dit jaar ligt de eindbestemming in het profane Nice.

Onbegrensd fietsen

Gelukkig zijn er fietsers die hun ziel en zaligheid hebben gelegd in het uitvlooien van de mooiste en rustigste fietsroutes door Europa. Wij gaan dan ook dankbaar gebruik maken van de routes die een van hen, Paul Benjaminse, beschrijft in de boekjes in de serie ‘Onbegrensd fietsen’.

“Dit jaar ligt de eindbestemming

in het profane Nice”

Route

De route in het kort: eerst naar Aken en vandaar via de Vennbahn (fietspad over voormalige spoorlijn) door de Ardennen en een stukje Eifel naar Luxemburg. Dan via de Elzas en Vogezen naar Basel. (Een paar jaar geleden reden we deze route in omgekeerde richting). Vervolgens via Bern, Kandersteg en het Rhônedal naar Brig waar de grootste uitdaging van deze tocht ons wacht: de Simplonpas. Als we die gehad hebben lacht ‘La bella Italia’ ons toe. Via het merengebied, de rijstvelden in de Povlakte en het Barologebied komen we aan in Alba en vandaar is het niet meer zo ver naar Albenga aan de Middellandse Zee. De laatste etappe: via Ventimiglia en Menton naar airport Nice Côte d’Azur voor een rechtstreekse vlucht naar een nader te bepalen luchthaven in Nederland.

20 kilo

De laatste dagen stond één vraag centraal: wat nemen we mee? Maar vooral, wat nemen we NIET mee. Immers, alles wat je niet meeneemt is meegenomen! Maar ja, bij elkaar wegen tent, slaapzak, kookgerei, (fiets)kleding, leeftocht etc. toch ruim 20 kilo en zitten mijn fietstassen nokkie vol… Dat wordt werken!

Blog

De vele leuke reacties die ik vorig jaar ontving op de berichten die ik plaatste tijdens onze reis naar Santiago stimuleren mij jullie ook dit jaar via tekst en foto’s op de hoogte te houden van de ontberingen die wij lijden. Ik zal proberen er weer een smeuïg verhaal van te maken. En heb je daar helemaal geen behoefte aan, scroll dan gewoon lekker door. Even goede vrienden!

Dag 0

6 juni. Heveadorp- Driebergen-Heveadorp

98,7 km.

Warming up

Het leek Bas een goed idee vandaag op de fiets vanuit Lisse naar Heveadorp te komen, om daar vandaan morgen te beginnen aan onze tocht naar het zuiden. Uit solidariteit besluit ik Bas tegemoet te fietsen. We spreken af elkaar rond twee uur ’s middags te ontmoeten bij het station Driebergen Zeist.

Goed begin

De zon schijnt uitbundig, het is warm, maar een lichte bries uit het noorden zorgt voor aangenaam fietsweer. Ook voor de komende dagen wordt goed weer voorspeld. Dat begint dus goed.

Via een mooie knooppuntenroute bereik ik in precies om twee uur de afgesproken plaats. Bas had er ook op tijd kunnen zijn, als hij niet in de buurt van Zeist het spoor bijster was geraakt. Met dit weer is een kwartiertje wachten geen straf.

We besluiten via de kortste weg naar Heveadorp te fietsen, parallel aan het voortrazende verkeer op de N225 dus, 43 km. Geef mij maar een knooppuntenroute…

“Geef mij maar een knooppuntenroute…”

Minder bagage

Eenmaal thuis kijk ik nog eens kritisch naar de spullen die ik op de reis nodig denk te hebben. Volgens Bas kunnen er best nog wel een paar zware en/of volumineuze dingen gemist worden. Nou, dat moet dan maar. Het schept in ieder geval wat ruimte in mijn tassen.

Hollands avondmaal

Omdat in de komende weken onze maaltijden voornamelijk zullen bestaan uit pasta met saus, saus met pasta en pasta met saus, et cetera ad infinitum, heeft Marry voor ons een Hollands maal bereid: biefstuk met champignons, gebakken aardappeltjes en boontjes. Lekker!

We proosten op de goede afloop.

Strava

Op mijn iPhone houdt de app Strava exact bij, welke route we hebben afgelegd, hoeveel hoogtemeters we hebben overbrugd, wat onze gemiddelde snelheid was en, niet onbelangrijk hoeveel calorieën we moeten compenseren, desnoods met bier en/of wijn. Ook kun je je prestaties delen met anderen. Kijk maar eens op:

https://www.strava.com/activities/600524525/embed/40d0fd217ec113d67b3400129627308a51c0e5f9

Dag 1

7 juni. Heveadorp-Echterbosch

132,6 km.

Vertrek

Vandaag begint de reis dus echt. Niet om acht uur, wat de bedoeling was, maar rond half negen, worden we door Marry en een paar buren op de Valckeniershof uitgezwaaid.

‘Makkelijk doorfietsen’ route

We willen via een zo kort mogelijke route naar Aken, waar het beginpunt van de Vennbahn ligt. Via de routeplanner van de Fietsersbond heb ik een ‘makkelijk doorfietsen’ route uitgestippeld en de gpx file daarvan in mijn Garmin geladen. Naar Aken is ca 170 km. Toch wat veel voor één dag. Als einddoel voor vandaag besluiten we te kiezen voor een natuurcamping even ten zuiden van Roermond, in Echterbosch, om precies te zijn. Ca 130 km. Dat moet te doen zijn.

Mooie en afwisselende route

Het is altijd even wennen: fietsen met volle bepakking. Maar na een paar kilometer komt het tempo er goed in.

We zijn voorbereid op een saaie route, langs provinciale wegen met druk verkeer. Maar dat valt alles mee. De route is eigenlijk best mooi en afwisselend. Behalve dan een bijna eindeloze, rechte weg door de Peel.

“Maar het blijft droog. Althans voorlopig”

Het weer is goed, overwegend zonnig en voor het mooi iets te warm: 29 graden zien we ergens in een dorp. In de loop van de middag verschijnen indrukwekkende onweerswolken aan het zwerk, maar het blijft droog. Althans voorlopig.

Wolkbreuk

Vijf kilometer voordat we de camping bereiken worden boven ons de sluizen opengezet. Nergens plek om te schuilen, dus komen we zeik- en zeiknat op de camping aan. Voordat we ons aanmelden springen we onder een heerlijke douche, waaronder we als herboren vandaan komen.

De Italiaan op de hoek is dicht. Maar volgens de campingbaas zijn er in Waldfeucht (D), 500 m verderop, restaurants open. Niet dus. Alleen een ‘Dönarhaus’ kan ons voorzien van de nodige calorieën en proteïnen. Het blijft nog wat nadruppelen, wat mij de gelegenheid geeft dit blog te schrijven. Morgen via Aken de Vennbahn op.

Kaart van de gevolgde route en prestaties:

https://www.strava.com/activities/601776417/embed/6170dc77c1420e6fe1955409903c112b63d2dd60

Dag 2

8 juni. Echterbosch-Roetgen

83,6 km

Het is vannacht droog gebleven, maar als we de tent uit kruipen blijkt die nog zeiknat. Geen wonder, want het is zwaarbewolkt en het is klam en vochtig weer. Op richting Aken.

Kuitenbijtertjes

In het Limburgse heuvelland krijgen we de eerste kuitenbijtertjes voor de kiezen.

Koffie in Aken, daar zijn we wel aan toe, na ruim twee uur stoempen.

Vals plat

Via het Hauptbahnhof in Aken rijden we door het drukke centrum naar het station Rothe Erde. Daar begint de zogenoemde Vennbahn, een fietspad dat is aangelegd op het traject van een oude spoorbaan van Aken naar Noord Luxemburg.

“Vals plat, heet dat”

Voordeel van deze route: je stijgt heel geleidelijk, via hellingen van 2% naar een hoogte van ca 600 meter. Nadeel: je denkt dat je op een vlakke weg fietst maar je constateert dat je niet veel harder fietst, dan zo’n 15 à 16 km per uur. Vals plat, heet dat.

Biertje of doorfietsen?

Rond 15:30 uur zijn we ter hoogte van Roetgen, zo’n 15 km voor Monschau. Er verschijnen weer flinke onweerskoppen aan de lucht. Wat te doen? Nog 20 km doorrijden naar de volgende camping of hier een biertje pakken en op zoek gaan naar de camping in Roetgen. Drie keer raden!

Op de camping blijkt, dat het ook hier flink gehoost heeft. We soppen door grasvelden naar de ‘Zeltwiese’. Die ligt gelukkig wat hoger en is minder zompig.

De regen blijft uit. Sterker nog, het wordt zelfs weer zonnig. Goede omstandigheden dus om onze klamme en natte spullen te laten drogen.

Soep vooraf en pasta met bolognesesaus, op smaak gebracht met droge worst en Tabasco, gaan erin als Gods woord in een ouderling.

Kaart van de gevolgde route en prestaties:

https://www.strava.com/activities/602763893/embed/b79134fb69c270620df9eb4c9e4ddc6acfc1fc3d

Dag 3

9 juni. Roetgen-Vianden

108,1 km

Ultiem fietsweer

Een grauwe ochtend en ronduit fris. Maar al snel klaart het op en wordt het zonnig en veel minder klam dan de vorige dagen. Kortom: het ultieme fietsweer.

Koffie bij de slager

Langs de Vennbahn zijn bij elk voormalig station terrassen, waar je bijvoorbeeld koffie kunt krijgen. Helaas: allemaal gesloten. Zo ook in Sourbrodt. De plaatselijke slager speelt handig in op het gebrek aan ondernemerszin van de horeca-uitbaters. Behalve worst, verkoopt ie ook koffie. Een gouden greep zo blijkt, want aan onze tafel schuiven diverse fietsers aan.

“Daar hebben we natuurlijk geen boodschap aan”

Burgerlijk ongehoorzaam

Aan de Vennbahn wordt druk gesleuteld. Vele kilometers grindpad worden namelijk op dit moment voorzien van een laag asfalt en zijn officieel afgesloten. Daar hebben we natuurlijk geen boodschap aan. Niemand die ons berispt of tegenhoudt.

SMS-jes

De Vennbahn slingert langs de grens van België en Duitsland. Nu eens fiets je door België, dan weer door Duitsland. Merk je dat niet aan de ‘grensovergangen’, dan wel aan de sms’jes van KPN: “Welkom in België” resp. “Welkom in Duitsland” (6x)

Naar het dak van de Eifel

Bij Burg Reulandt verlaten we de Vennbahn. Onmiddellijk worden we getrakteerd op een paar gemene klimmetjes naar het dak van de Eifel. Prachtig!

Een mooie afdaling naar het dal van de Our: ook fijn. Halverwege Dasbourg en Vianden (Luxemburg) vinden we een aardige camping langs de Our.

Kaart van de gevolgde route en prestaties:

https://www.strava.com/activities/603877356/embed/3546cbec04735bb28afcdb6fa7549a5d851183ee

 

Dag 4

10 juni. Vianden-Malling

119,5 km

Kleine misrekening

Voordat we de tent opzetten, kijken we altijd eerst waar het oosten is. Vertrekken met een door de zon gedroogde tent is namelijk wel zo comfortabel. Als we de tent uitkruipen, is de zon wel op, maar gaat ie nog schuil achter de bergen. Een kleine misrekening dus.

Vianden

We gaan met een natte tent en zonder ontbijt op pad, want gisteren geen gelegenheid   gehad brood en brandstof (voor de benzinebrander) in te slaan. Geen probleem, want naar Vianden is maar een paar kilometer. Daar is vast een bakker, die ook koffie kan leveren. Wat blijkt te kloppen.

Spoorbaantjeslandschap

Parallel aan de Duits-Luxemburgse grens fietsen we over prachtige fietspaden achtereenvolgens via Echternach, langs de Our en de Sûre naar Wasserbillig. De liefhebbers van modelspoorbanen, moeten zijn geïnspireerd door het soort vredige landschap dat we nu doorkruisen.

In Wasserbillig komt de Sûre uit in de Moezel. Ook langs de Moezel ligt, aan de Duitse kant van de rivier, een prachtig fietspad.

Fietsen langs rivieren heeft zo z’n voordelen. Weinig hoogteverschillen is er een van.

We passeren een paar borden met waarschuwingen voor ‘Hoch Wasser’. Het pad is droog, maar o.a aan de modderplekken hier en daar is duidelijk te zien, dat nog onlangs het pad onbegaanbaar was.

“En geen brug te bekennen. Sh..!!”

Nog een misrekening

In Remich moeten we twee kilometer flink klimmen naar een supermarkt voor wat boodschappen. Da’s balen! Eenmaal terug langs de rivier, eerst maar eens een biertje. Het is er warm genoeg voor en het is immers nog maar een paar kilometer naar een camping. In Schengen, op het drielandenpunt tussen Luxemburg, Duitsland en Frankrijk bekijken we nog even het Europees monument. Dan snel door naar de camping die er volgens het kaartje moet zijn. Helaas, geen spoor van een camping. Verder naar de volgende dan maar. Tien kilometer verderop zien we er een….. aan de andere kant van de rivier. En geen brug te bekennen. Sh..!!

Kilometers verder blijkt er toch een brug te zijn. Eroverheen en terugfietsen dan maar. Er zit niets anders op.

De receptie van de camping in Walling is gesloten. Bellen, levert geen gehoor. We besluiten, met de fiets plat, onder de slagboom door te kruipen. Als Bas eronder door is gaat de slagboom open. Een campinggast die er toevallig aankomt heeft blijkbaar een afstandsbediening.

Na zo’n dag houden we een blik couscous royal er wel in.

Kaart van de gevolgde route en prestaties:

https://www.strava.com/activities/605403686/embed/6f9697da278464442f67262ddc4f59f320147c4a

 

Dag 5

11 juni. Malling-Francaltroff

105 km.

Alles is relatief

Bas z’n potje anti-frictiecrème/broekenvet is leeg, maar gelukkig heeft ie een extra potje bij zich, van het zelfde merk dat ik gebruik. Het effect ervan staat onomstotelijk vast, want: geen centje (zadel)pijn!

“Best duur, zo’n potje, € 13,50”, sombert Bas, die niet graag een cent te veel voor iets uitgeeft. “Ach”, relativeer ik, “vrouwen geven met gemak €50 uit voor een potje anti-rimpelcrème, dat geen zak helpt, wij smeren het op onze kont en dat helpt wel!”

“Tja, als je het zo bekijkt”, zegt Bas en kauwt geheel gerustgesteld een stuk stokbrood weg.

Regen!

Het is heel ander weer dan gisteren. De temperatuur is wel goed, maar het is bewolkt en tijdens het ‘ontbijt’ voelen we al de eerste spetters. Voorlopig blijft het daarbij, maar allengs begint het harder te regenen. Bij vlagen zelfs harder dan strikt noodzakelijk.

Zo rond 12:00 uur -we hebben dan inmiddels ruim 50 km afgelegd- vinden we het wel genoeg zo, die regen. Maar de weergoden zien dat anders. Die doen er nog een schepje bovenop.

“Geen zaterdag zo kwaad, of de zon schijnt, hetzij vroeg of laat”

Wèl een kerk, geen café

Terwijl het maar niet ophoudt met regenen, zwoegen we voort door het prachtige, glooiende landschap van Elzas-Lotharingen. We doorkruisen talloze gehuchten, waar geen levende ziel te bekennen valt, met -zonder uitzondering- wèl een kerk en een ‘Mairie’ (jawel!), maar géén café, waar je de bak koffie kunt krijgen waar we zo aan toe zijn.

Zonnetje

Mijn moeder zei altijd: “Geen zaterdag zo kwaad, of de zon schijnt, hetzij vroeg of laat”. En verdomd, ook nu gaat dat weer op. Rond een uur of vier wordt het droog en breekt zowaar het zonnetje door, zij het een flets. Laat er nu ook een camping in de buurt zijn! Helaas is de pret van korte duur. We hebben de tent nog niet opgezet, of het begint opnieuw te regenen.

Hopelijk is het morgen beter weer.

Kaart van de gevolgde route en prestaties:

https://www.strava.com/activities/605925604/embed/88b92952eb9208b95d3889fe43b6d240f400c4db

 

Dag 6

12 juni. Francaltroff-Molsheim

112,5 km.

Een droge dag

De regen van gisteren heeft van de camping een modderpoel gemaakt. Snel wegwezen hier.

Het is droog, maar daarmee is ook wel alles gezegd. Donkere wolken kondigen opnieuw regen aan. Maar dat valt mee! Het blijft droog. Rond 11:00 uur breekt zelfs af en toe de zon door.

Fluitend fietsen we langs een kanaal. Bij een van de vele sluizen maken we, bij gebrek aan een café, zelf koffie. Ook leuk.

Terug in de bewoonde wereld

Na ca 45 km komen we aan in Sarrebourg en terug in de bewoonde wereld.

Er is zowaar een café, waar een (naar ons oordeel) voormalige hoerenmadame ons voorziet van ‘deux café alongé’.

Na Sarrebourg maakt het mooie maar saaie landschap plaats voor een kleinschaliger en interessanter landschap.

“Zo ver (112,5 km) gefietst met dit weer?”

Via de Donon of….

We staan voor de keuze: gaan we door de Vogezen naar Basel via de Col du Donon, of nemen we een langere route via Sarrebourg?

Drie jaar geleden hebben we de Col du Donon al gedaan, dus wordt het: via Sarrebourg. Een goede keus, zo blijkt. De route gaat voornamelijk langs het Marne-Rijnkanaal. Verrassend, om te zien hoe plezierjachten soms door lange tunnels moeten varen en vele sluizen moeten passeren. We beseffen eigenlijk nu pas, dat je van de Rijn via dit kanaal naar de Marne kunt varen en vervolgens via de Seine naar Parijs. Op die manier is een groot deel van Frankrijk via kanalen bereikbaar.

Saverne blijkt een aardig plaatsje met een historisch centrum, voorzien van de voor deze streek kenmerkende vakwerkhuizen.

De laatste 33 km van deze etappe heeft een paar vileine klimmetjes. Daarna volgt een prachtig fietspad over een voormalige spoorbaan naar Molsheim. Vals plat naar beneden. Dat willen we vaker!

Op de ‘camping municipal’ worden we begroet door een Nederlands echtpaar, met caravan, dat vreselijk met ons te doen heeft. Zo ver (112,5 km) gefietst met dit weer? (Het schijnt hier de hele dag flink geregend te hebben, terwijl wij onderweg geen druppel hebben gehad. Nou ja, op wat gespetter na, kort na Saverne). We laten het maar zo.

Choucroute d’Alsace

Geen zin om te koken, daarom op naar het dorp voor hèt gerecht waar deze streek beroemd om is: ‘choucroute d’Alsace’. Bas houdt het bij een entrecôte. Hij weet niet wat hij mist…

Kaart van de gevolgde route en prestaties:

https://www.strava.com/activities/607196886/embed/9040dbfb8058947bff49f9debe877863f8e5db93

Dag 7

13 juni. Molsheim-Rouffach

90,1 km.

De afgelopen nacht zijn er een paar zware buien overgetrokken, al kun je in een tent nooit zo goed beoordelen hóe zwaar. Tot onze verbazing is de tent droog als we eruit kruipen. Snel inpakken dus maar, voordat die donkere wolken boven Molsheim zich ontladen.

Ouwe taart

We besluiten te ontbijten bij de ‘boulanger’ in het centrum. De eerste hap van onze ‘pains aux raisins’ hebben we nog niet binnen, of het begint buiten niet hard, maar héél hard te regenen. Dat voorspelt niet veel goeds. Na een half uur lijkt het iets minder te worden en als zich dan aan onze tafel ook nog een ouwe taart meldt, die zich luidkeels mengt in de discussie tussen kakelende soortgenoten aan de belendende tafel, is voor ons het moment daar om op te stappen.

Het regent nog wel, maar niet meer zo hard. We wagen het erop.

“En om nu met dit dreigende weer wild te gaan kamperen…nou nee!”

Route du vin

De route voert voornamelijk langs de ‘Route du Vin’ en het prachtige fietspad ‘Velocité vignoble’. Wat betekent dat je schilderachtige dorpjes doorkruist, met kleurige vakwerkhuizen, rijkelijk voorzien van fraaie bloembakken. Jammer dat het zulk somber weer is. Het is trouwens wel droog inmiddels!

Onder een dreigend wolkendek bereiken we in de loop van de middag het plaatsje Rouffach. Erg mooi en weinig toeristisch. In tegenstelling tot naburige dorpen als Riquewihr en Ribeauvillé. Er staat ‘slechts’ 90 km. op de teller, maar het is mooi geweest voor vandaag. Het was namelijk af en toe best pittig, zo door de uitlopers van de Vogezen: hellinkje op, hellinkje af et cetera. Bovendien: volgens het boekje is er tussen Rouffach en Basel geen enkele camping meer. En om nu met dit dreigende weer wild te gaan kamperen…nou nee!

Als het goed gaat zitten we morgenavond in Zwitserland.

Kaart van de gevolgde route en prestaties:

https://www.strava.com/activities/608135730/embed/3cfe2919c0b4072dc85ad557129d7e6350a32cf0

Dag 8

14 juni. Rouffach-Reinach

82,1 km.

Een etappe met hindernissen

Van de route die wij rijden kun je vooraf, via internet ruim dertig zogenoemde gpx-bestanden downloaden en op je gps-apparaat zetten. Heb ik gedaan. We hebben er inmiddels veel plezier van gehad. De route-aanwijzingen op de Garmin zijn een goede aanvulling op de beschrijving in de boekjes.

Dilemma

Nu staan we voor een dilemma. Er is een gpx-bestand van een route naar de Jura, maar daar is geen beschrijving van in het (verouderde) boekje. Vermoedelijk omzeilt deze route het drukke Basel en dat is aantrekkelijk. De andere route gaat via Basel. We nemen de gok door te kiezen voor de rechtstreekse route naar de Jura en blind te varen op de Garmin.

Fout!

Al na 8 km loopt het apparaat vast. Er is geen touw meer aan vast te knopen. Er zit niets anders op, dan terug te rijden en toch de andere route naar Basel te nemen.

“Kan je bek nog verder open?”

Tegenwind en regen

We volgen een vreugdeloze weg door een laagvlakte. Na al dat geklim en gedaal van de afgelopen dagen lijkt dat aantrekkelijk, maar dat is het niet. We hebben een harde wind tegen en bovendien is het gaan regenen. Niet hard, maar wel zodanig dat je er zeiknat van wordt. En koud.

Na het vlakke land volgt een lange en saaie, kaarsrechte weg door een bos. En het blijft maar regenen.

Als we Basel naderen wordt de route weer wat interessanter. Langs het Rhône-Rijnkanaal en later langs het Huningue-kanaal ligt een mooi fietspad.

Welkom in Zwitserland

Tijd om uit te kijken naar een camping. Er is weinig keus. Voor Basel is er een, langs de route. Er is er nog een, ‘onder’ Basel, ca 5 kilometer ‘naast’ de route: in Reinach.

De TomTom app op mijn iPhone brengt ons feilloos naar camping ‘Waldhort’.

De mollige receptioniste presenteert de rekening voor één tent en twee personen: 35 Zwitserse Franc. Het ligt op mijn lippen om te zeggen: “Kan je bek nog verder open?” Maar ik houd me in. Welkom in Zwitserland!

Kaart van de gevolgde route en prestaties:

https://www.strava.com/activities/609013191/embed/1579130fec90e4ab438ecbdd7606e8b56d84b292

Dag 9

15 juni. Reinach-Biel

112 km.

Camping ‘Waldhort’ is geen goedkope camping, maar de voorzieningen zijn prima. Zo mogen fietskampeerders als het regent gerust op een overdekt terras hun ontbijtje klaarmaken en wegwerken.

Dat komt goed uit, want het regent uitbundig.

Door de Jura en de regen

De eerste paar uur fietsen we door het Franse gedeelte van de Jura. Daar komen we achter als we bij een bakker een broodje willen afrekenen met Zwitserse francs. “Euro’s svp, vous êtes en France”.

Niet zeuren

Ondertussen blijft het regenen. Af en toe lijkt het op te klaren, maar de schepen met zure appelen krijgen er maar geen genoeg van.

“Is dit nog wel leuk?” hoor ik je denken. Ja, dit is leuk. Althans, dat vinden wij. Tijdens drie lange fietsreizen hebben we uitzonderlijk mooi weer gehad. Dat het nu wat minder is, daar moeten we niet over zeuren. Ontberen leert waarderen!

“Met de snelheid van een achteruitvliegende tseetseevlieg stoempen we omhoog”

Het echte werk

Wat we van het landschap te zien krijgen is prachtig. Met een zonnetje zou het er nog mooier uitzien.

Na verschillende klimmetjes beginnen we in het plaatsje Cornol aan het echte werk: de beklimming van de Col de Rangiers / La Caquerelle met een hoogte van ‘slechts’ 834 meter. Maar als je aan de voet van de berg een bordje ziet met de mededeling dat je 5 km gaat klimmen op een helling van 12 procent (uitroepteken), is dat wel even slikken.

Daar gaan we

Met de snelheid van een achteruitvliegende tseetseevlieg stoempen we omhoog, de blik gericht op een punt, vijf meter voor het voorwiel en vooral niet op de lange helling die nog voor je ligt en zeker niet op die bocht waarachter de weg mogelijk nóg steiler omhoog gaat. Verkneukel je maar op die lange afdaling die onherroepelijk gaat volgen. Zo doe je dat.

Een tweede col

Rond half vier breekt de zon door en wordt het toch nog lekker fietsweer. Er wacht ons echter nog een tweede col, aan het eind van de kloof van Pichoux. Met stukken van 9%, tussen Undervelier en Tavanne mag die er ook best wezen. Bovenop de col ligt een enorm kloostercomplex, Bellelaye, tegenwoordig een psychiatrische inrichting. (Wie weet het verschil?)

Biel

Rest ons nog een enorm lange afdaling naar Biel (Bienne) aan de Bieler See. Zes kilometer voorbij Biel vinden we een aardige camping, met uitzicht op het meer. De Nederlands sprekende eigenaar verwelkomt ons met de mededeling dat er morgen hier heel veel regen wordt verwacht.

Welja!

Kaart van de gevolgde route en prestaties:

https://www.strava.com/activities/610166001/embed/8a724e43f773c341965b95c6213239bcb551b45e

Dag 10

16 juni. Biel-Bern

45,4 km.

 Een unieke dag

Tijdens het ontbijt onder een afdak, waar het regenwater vanaf gutst, trekken we het plan voor de komende dagen. We besluiten het vandaag rustig aan te doen. Naar Bern is ongeveer 40 kilometer. Daar zouden we rond het middaguur kunnen aankomen. Wat de mogelijkheid biedt de stad te bekijken.

Wolken in plaats van Alpen

We trotseren de regen en gaan op weg. Volgens het boekje zouden tussen Aarberg en Bern de besneeuwde Alpentoppen in zicht moeten komen. Maar het enige wat we zien, zijn grauwe regenwolken.

“Op de meeste plaatsen zak je tot je enkels in het moeras”

Alles went

Het klinkt misschien gek, maar het went: fietsen in de regen. Het heeft ook voordelen, de fietsen en tassen spoelen lekker schoon en het spaart zonnebrandmiddel. Hoe zei Cruijff dat ook al weer?

Het valt niet mee een relatief droog plekje te vinden op de camping in Bern, gelegen aan de Aare. Op de meeste plaatsen zak je tot je enkels in het moeras.

Bern

Langs de woest stromende Aare wandelen we naar het deftige centrum van Bern. Mooie ‘Altstadt’ met een winkelstraat waar kansarmen weinig te zoeken hebben. Met al die regen doet het allemaal wat somber aan.

Zelf een potje koken bij de tent zien we met dit weer niet zitten. Dat wordt dus een hapje ‘buiten de deur’. En wat eet je in Zwitserland als je de volgende dag een zware etappe voor de boeg hebt? Juist: fondue traditionel.

Na deze heilzame maaltijd moet het lukken morgen via Kandersteg naar Brig te fietsen.

Unieke dag

Het was een unieke dag vandaag. Het is namelijk geen moment droog geweest.

Kaart van de gevolgde route en prestaties:

https://www.strava.com/activities/611018484/embed/840a88a96279fa1fe2ca9e53796c3e6f42359092

 

Dag 11

17 juni. Bern-Brig

104 km.

Zon!

Het heeft de hele nacht geregend en als we ons stokbroodje zitten weg te kauwen regent het nog steeds. Maar volgens het weer-appje van Bas, zou het rond acht uur droog moeten worden. Gelet op de grauwe lucht boven ons geloof ik er geen bal van. Maar verdomd, op het moment dat we vertrekken is het zowaar droog!

Aarzelend breekt de zon door en krijgen we het uitzicht op besneeuwde alpentoppen, dat ons gisteren al was beloofd. Prachtig!

“Dat doet me denken aan een kortstondige vakantieliefde uit mijn jonge jaren”

Rosemarie

Als we ver beneden ons Thun zien liggen aan de Thunersee, doet me dat denken aan een kortstondige vakantieliefde uit mijn jonge jaren met ene Rosemarie, een bakkersdochter uit Thun. Hoe zou het met haar zijn?

Zwitserland, fietsland

Je zou het niet verwachten, maar Zwitserland is een fietsvriendelijk land. Door het hele land zijn goed bewegwijzerde fietsroutes aangelegd, ver van de drukke doorgaande routes.

Spullen drogen

De ‘tussen-de-middag-stop’ benutten we om de natte tent en uitgewassen fietskleding te laten drogen in de zon, die er steeds meer zin in krijgt.

Met de trein

Kort na de stop begint een lastige, vijf kilometer lange helling met stukken van 9% naar Kandersteg. Daar houdt de weg op en is al het verkeer, inclusief fietsers, genoodzaakt de autotrein te nemen, die je via een ca 15 kilometer lange tunnel in Goppenstein brengt. We zijn de enige fietsers en mogen als eersten de trein oprijden. Daarna volgen een bus, een paar campers en enkele tientallen auto’s. Een leuke ervaring.

In Goppenstein wachten we tot al het snelverkeer verdwenen is en beginnen dan aan een spectaculaire afdaling naar het Rhônedal. Een mooi fietspad langs de Rhône brengt ons naar een camping in Brigerbad, op 4 kilometer van Brig, gelegen aan de voet van de Simplonpas. De uitdaging die ons morgen wacht.

Op de camping kunnen we weer eens bij de tent en in het zonnetje koken en eten. We waren haast vergeten hoe dat was.

Kaart van de gevolgde route en prestaties:

https://www.strava.com/activities/612075227/embed/5c423522eb2565b7505d9a11c7ac31aa943a35d9

 

Dag 12

18 juni. Brig-Simplonpas-Mergozzo

104,1 km

S-day

Vandaag staan we voor de grootste uitdaging van de reis: het bedwingen van de 2005 meter hoge Simplonpas.

Van Brigerbad naar Brig is een afstandje van niks: 4 kilometer. Op een marktpleintje drinken we ons moed in met koffie. En dan beginnen we aan de klim met een lengte van 24 kilometer.

Vooral het eerste gedeelte is pittig, met stukken van 8, 9 en 10%. Op mijn Garmin is de hoogtestijging bij te houden. Gestaag klimmen we van 700 meter naar 1000 en verder naar 1300, 1400 meter etc. Beneden ons worden de huisjes in Brig steeds kleiner.

Onze route gaat grotendeels over de ‘oude’ pasweg. Onvermijdelijk is, dat sommige stukken ook over de hoofdroute gaan. De verkeersdrukte valt mee. Op zaterdag is er weinig vrachtverkeer.

Het gaat eigenlijk best lekker. Dat we inmiddels al menig hellinkje hebben genomen betaalt zich nu uit. 1700 meter, 1800, 1900 ….. het grote hotel op de pas komt in zicht.

Vlak voor het hotel wijst mijn hoogtemeter op mijn Garmin 2009 meter aan. Tevens zegt ie, dat we in totaal sinds het vertrek in Brig 1465 hoogtemeters overbrugd hebben. Even later: 2005 meter, de officiële hoogte van de Simplonpas.

Fotomomentje bij het bord op de pas. Dan snel voor koffie en een soepje naar het restaurant wat verderop.

“met een striemende wind tegen en een ijskoude regen in je gezicht, is een afdaling geen feest”

Zsm naar beneden

We verheugen ons op een mooie en vooral lange afdaling. Maar die valt tegen. Voor de verandering is het weer eens gaan regenen. En met een striemende wind tegen en een ijskoude regen in je gezicht, is een afdaling geen feest. Met mooi weer, zouden we genoten hebben van de rit door een indrukwekkende kloof met links en rechts enorme watervallen. Nu hebben we slechts aandacht voor één ding: zo snel mogelijk naar beneden, waar het hopelijk wat aangenamer is.

Kort nadat we de Italiaanse grens zijn gepasseerd, wordt het droog en komt de zon weer tevoorschijn. Het regenjack, de pijpen en de mouwen kunnen weer uit.

Geen camping

Volgens het boekje is er in Domodossola geen camping. Dat kunnen we ons echter nauwelijks voorstellen. “Maar veronderstel, dat het nu inderdaad zo is, zullen we dan een hotelletje of B&B nemen?” suggereer ik voorzichtig. Daar voelt Bas helemaal niets voor: “Dan zoeken we een plek om wild te kamperen.”

Domodossola blijkt inderdaad verstoken van een camping. Bij een tankstation tappen we extra water en gaan vervolgens op zoek naar een mooi plekje. Maar het dal waar we doorheen fietsen is weinig aanlokkelijk. Een spoorlijn, veel kleine rommelige bedrijfjes en een drukke autoweg bepalen de sfeer. Na vijftien kilometer hebben we nog geen geschikte plek gevonden.

Mergozzo

De eerstvolgende camping ligt achttien kilometer verderop, aan het meer van Mergozzo. “Dat maar doen dan?” Aldus besloten. Gelukkig gaat de weg nog steeds licht naar beneden.

In Mergozzo is een kleine camping. Maar de receptioniste heeft een teleurstellende mededeling. De camping is tot de laatste plaats bezet. Het is weekend en er zijn een paar groepen kinderen te gast met hun begeleiders. Ja, dat hadden we van verre al gehoord. Ze denkt nog eens goed na. “Achter het huis is nog een plekje,” probeert ze ons boven het gekrijs uit duidelijk te maken. Of we daar genoegen mee willen nemen? Zo ja, dan krijgen we nog korting ook.

Maar natuurlijk!

Snel slaan we ons kamp op en haasten ons naar het dorp voor een pizza, XXL.

Kaart van de gevolgde route en prestaties:

https://www.strava.com/activities/613274464/embed/79494a6aee5dafaa0acc4d19067bd5dadcfb31c0

 

Dag 13

19 juni: Mergozzo-Lago di Viverone

106,4 km.

Andere prijzen

Het is zowaar droog gebleven, vannacht. Met een kurkdroge tent fietsen we eerst naar het dorp voor koffie en een broodje. Voor twee voortreffelijke café Americano, betalen we € 2,60. Dat zijn toch andere prijzen dan we in Zwitserland gewend waren. Daar betaalden we in een doorsnee tent gemiddeld Zw fr 8,50 voor twee bakken lauwe slabberdewats.

Blondine

Direct na Mergozzo begint een pittige klim.

Voor ons rijdt een slanke blondine. Een reden om een tandje bij te zetten. Maar als we haar passeren blijkt het een geval van -zoals de Duitsers dat zo treffend omschrijven- ‘Von hinten Lyzeum, von vorne Museum’. Jammer.

Het is zondag vandaag en veel Italianen zijn op de racefiets gesprongen. Als we groepjes racefietsers tegenkomen gaan de duimen omhoog en is het “Ciao!” niet van de lucht. Ook racefietsers die ons inhalen begroeten ons hartelijk met “Ciao!” en een enkele keer zelfs met “Respect!”. Nou ja, dat hoeft nou ook weer niet. Maar: toch leuk.

Minder enthousiast zijn we over de motormuizen, die er vandaag ook op uitgetrokken zijn. Eveneens in groepen teisteren zij met oorverdovend geweld het asfalt, waarbij zij in bochten met hun knieën over de weg schuren.

Een extra bak

In Omegna aan het Lago d’Orta pakken we nog maar een bak koffie. Voor de prijs hoeven we het niet te laten.

Er volgen nog een paar gemene klimmetjes, maar geleidelijk laten we de bergen achter ons. In de Piedmonte wordt rijst verbouwd. En niet zo weinig ook.

“Het fietsen vereist sterke zenuwen”

Houden we het droog?

Het is inmiddels schitterend fietsweer geworden. De zon schijnt en de temperatuur is aangenaam. Maar tegen vieren verschijnen er boven de rijstvelden toch imposante onweerswolken aan het firmament. We zien het in de verte regenen en onweren. Maar het lijkt net, of we onder de grens van mooi en slecht weer doorfietsen. Het is nog ca 6 kilometer naar de camping en het zal toch godverdegloeiende…… niet waar zijn dat we weer zeiknat aankomen!

Het lijkt erop dat dat gaat gebeuren.

Tsja, “Het fietsen vereist sterke zenuwen”, met een variant op een uitspraak van de schrijver Bob den Uyl.

Even regent het hard, maar het houdt gelukkig snel op.

Toch weer later dan gepland komen we aan op een ‘eenvoudge’ camping aan het Lago di Viverone.

Kaart van de gevolgde route en prestaties:

https://www.strava.com/activities/614317105/embed/48a46cdb8afb54de9b0e8af468c2f2c027497c09

Dag 14

20 juni: Lago di Viverone-Viale

69,3 km.

 

Jarige Bas

Vandaag is Bas jarig. Via z’n eigen Facebook pagina en via die van mij wordt hij op allerlei manieren van harte gefeliciteerd. Altijd leuk.

Een stralende dag

Voor het eerst staan we nu eens op met stralend weer. Al vroeg is het behoorlijk warm. Na een paar klimmetjes en afdalingen komen we uit in een vlak akkerbouwgebied. Rijstvelden, maïsakkers en kiwiboomgaarden (!) wisselen elkaar af. Op de achtergrond, de besneeuwde toppen van de West-Alpen. Prachtig!

Eind van de pret

Na de brug over de bovenloop van de Po komt aan de kilometers lange pret van een vlakke weg een eind, als we weer de heuvels induiken.

Op het heetst van de dag wachten ons nog een paar vileine klimmetjes. Niet lang, 2 à 3 kilometer, maar wel steil: 10, 11%

“Een naturistencamping!

Dat hebben wij weer”

FKK!

We naderen Viale, waar volgens het boekje een camping zou moeten zijn. Echter: geen bordje te zien, dat naar een camping verwijst; wel een bord naar een ‘Agriturismo’. De baas van de camping in Viverone had ons verteld, dat je bij ‘agriturismo’s’ ook vaak kunt kamperen. We gaan het proberen.

Maar helaas, op het prachtige complex kan/mag niet worden gekampeerd (Beetje flauw, want er is ruimte zat). “Maar 500 meter verderop is wel een camping: Villagio del Sole” zegt de eigenaar

We kijken nog eens goed in het boekje. Boven het campingsymbooltje staat met kleine lettertjes: FKK. Bas heeft geen idee wat dat betekent, maar ik wel: Frei Körper Kultur. Een naturistencamping! Dat hebben wij weer. We vermannen ons en besluiten een kijkje te gaan nemen.

Eva

De ontvangst is allervriendelijkst. Een leuke jonge vrouw in Eva-kostuum wijst ons een prachtig plekje aan.

Er zijn wat vaste standplaatsen, die waarschijnlijk alleen in het weekend en tijdens vakanties bezet worden. Verder zijn wij, op het beheerdersechtpaar met hun kinderen na, de enige gasten.

In het ‘clubgebouw’ treffen we een royaal gevulde koelkast aan.

Een prijslijst geeft aan wat we geacht worden te betalen. Geld s.v.p. in een mandje deponeren.

Kaart van de gevolgde route en prestaties:

https://www.strava.com/activities/615292140/embed/e5f5843c8ce605a969ac58f228e9c24f7eec1a65

 

Dag 15

21 juni: Viale-Pavoncella

96,8 km.

Een kwestie van vertrouwen

Van de faciliteiten van het ‘clubhuis’ van camping Villagio del Sole, maken we dankbaar gebruik om ons ontbijtje klaar te maken: gaspitten, Nespresso-apparaat, borden, bestek etc. “Voel je vrij om ze te gebruiken”. Alles op basis van vertrouwen. Waar vind je dat nog? Deze camping doet me sterk denken aan een soortgelijke camping in de Franse Alpen, waar we, lang geleden, een paar leuke vakanties doorbrachten.

Eerste ‘Americano’

Na ca 20 kilometer zijn we toe aan een eerste ‘Americano’. Het plaatsje San Damiano blijkt daarvoor uitermate geschikt.

Snel door naar het drukke Alba, voor een tweede bak. Mooi plein, met een paar torens en een kathedraal.

“Dat is zwoegen, na zo’n

royaal besprenkelde lunch…”

Barolo

Aan de vele imposante landhuizen en kastelen, gebouwd op heuvels is te zien, dat we in een welvarende streek zijn beland.

Bijna elke vierkante meter is hier aangeplant met wijnranken van de Nebbiolodruif, waaruit de beroemde (en kostbare) Barolowijn wordt geperst.

In het plaatsje Barolo zelf, dat wordt gedomineerd door een imposant kasteel/wijnmuseum, trakteer ik Bas op een verlate (maar niettemin smakelijke) verjaardagslunch.

Zware klim

Na het plaatsje Dogliani wacht ons nog een zware, vijf kilometer lange klim, waarin stukken van 12%. Dat is zwoegen, na zo’n royaal besprenkelde lunch…

Een korte afdaling en daarna een smal weggetje door een prachtig dal. Daaruit bestaat het laatste gedeelte van de etappe van vandaag.

Wipkippen

We mogen onze tent opzetten tussen wipkippen, glijbaantjes, schommels en een zandbak, behorend bij het B&B/restaurant La Pavoncella in Pavoncella. Zonder mobiel bereik en wifi.

Met een beetje fantasie kunnen we de Middellandse Zee al ruiken.

Kaart van de gevolgde route en prestaties:

https://www.strava.com/activities/616929106/embed/c65ff0672921f2727113b28546e78017df0395c3

Dag 16

22 juni: La Pavoncella-Albenga

77,8 km.

Naar de kust!

In B&B/speeltuin/camping ‘La Pavoncella’ is alles nog in diepe rust als wij omstreeks acht uur op de fiets springen.

Eerst een korte klim, daarna een afdaling naar Millesimo.

Bij een rotonde op de top neem ik een verkeerde afslag. Wat betekent, dat we via een provinciale weg (inclusief een tunnel) afdalen i.p.v. via een rustige fietsroute. Er is hoegenaamd geen verkeer, dus het valt mee, en het scheelt vijf kilometer!

In Millesimo begint een klim van ca 40 kilometer naar een hoogte van 840 meter. Voormamelijk vals plat dus, met een straffe wind tegen. In zo’n geval is 40 kilometer best lang.

Als er al een bakker is in de gehuchten die we doorkruisen, dan is het brood uitverkocht.

In een wat groter dorp hebben we geluk.

Zoals gewoonlijk eindigt de 40 kilometer vals plat in een langere en steilere (7%) klim dan verwacht Maar op de top is een schaduwrijke picknickplek. Dat maakt weer veel goed.

“In zo’n geval is 40 kilometer best lang”

Beloning

De laatste 30 kilometer naar Albenga zijn één groot feest: een van de mooiste en langste afdalingen, die we ooit hebben gemaakt. Schitterende vergezichten, ruïnes van kastelen, mooie dorpjes, wat wil je nog meer. En dat allemaal zonder één keer ‘bij te trappen’.

Doel één bereikt

Rond 16:00 uur rijden we Albenga binnen. Doel één, de Middellandse Zee, is bereikt! Reden voor wat ‘thumbs up’ fotootjes op de boulevard.

Drukke campings

De grote campings langs de boulevard zien er weinig aanlokkelijk uit. Caravans staan er hutje aan mutje.

Aan de andere kant van het stadje is er nog een: ‘Green Village’. Die ziet er beter uit. Achter keurig onderhouden huisjes is een strook vrijgehouden voor kleine tenten. Ongevraagd krijgen we nog korting ook!

We slenteren nog wat over de boulevard en besluiten boven een bord spaghetti à la vongole dat we hier nog een dagje blijven. Per slot van rekening liggen we ver voor op schema. Naar Nice is nog maar 113 kilometer.

Temidden van Italiaanse voetbalsupporters zien we Italië verliezen van Ierland. Een aparte ervaring!

Fietsbus

Inmiddels is ook de terugreis geregeld. Vluchten vanuit Nice zijn tijdens het weekend belachelijk duur. Maar er gaat op 25 juni ook een fietsbus naar Nederland. Daarin blijken nog plaatsen vrij te zijn. Die zijn voor ons!

Kaart van de gevolgde route en prestaties:

https://www.strava.com/activities/617329326/embed/be2976d69ee29d276755a5b4c7514c9a98b67fcd

Dag 17

23 juni: Albenga

0 km

Het is best vreemd om het ritme van de afgelopen weken te doorbreken. In plaats van vroeg op, spullen inpakken, een snel ontbijt, tent afbreken en op de pedalen: beetje uitslapen, een barretje opzoeken voor een Americano en een broodje, op het gemak naar het oude centrum kuieren voor meer koffie, krantje downloaden en dat op je dooie gemak lezen.

Sfeervol stadje

Albenga blijkt een sfeervol stadje met een rijke historie. Smalle straatjes, leuke pleintjes, oude kerken: het bekende werk.

Spaghetti Speciaal

Op een van de pleintjes neemt een enthousiaste kelner uitgebreid de tijd ons uit te leggen hoe bijzonder de gerechten op zijn menukaart zijn. We bestellen een spaghettischotel met zeevruchten -waaronder een kleine kreeft- die drijven in een exclusief sausje, waarin o.a saffraan is verwerkt. Het moet gezegd: de brave man heeft niet overdreven. Het smaakt voortreffelijk. En de erbij geserveerde witte wijn niet minder.

“De schaamte voorbij!”

Moeilijke sommen

Op het strand vinden we een paar comfortabele ligstoelen waarin we wat moeilijke sommen proberen op te lossen. Zoals bekend lukt dat het best met je ogen dicht.

Als we die weer open doen merken we, dat de ligstoelen om ons heen inmiddels zuchten onder het gewicht van een aantal dames op leeftijd die waarschijnlijk vele jaren geleden voor het laatst een weegschaal van dichtbij hebben gezien. De schaamte voorbij!

Planning

Het plan voor de laatste dagen: morgen vroeg op (het is nl behoorlijk warm hier, over de 30 graden) en dan via een fietspad langs de zee naar Ventimiglia. Vandaar is het niet meer zo ver naar Nice.

In het restaurant van de camping eet ik de beste ‘pizza frutta di mare’ van m’n leven.

Kaart van de gevolgde route en prestaties:

 

Dag 18

24 juni: Albenga-Ventimiglia

72,3 km.

Fietsen is leuker!

Zo’n rustdag is natuurlijk wel leuk, maar een fietsdag is leuker. Veel leuker zelfs. We vinden het daarom helemaal niet erg om vandaag weer wat kilometers weg te vreten.

Om half acht worden we uitgezwaaid door de vriendelijke medewerkers van camping Green Village in Albenga.

Brexit

In Allassio, een paar kilometer verderop, proberen we er in een koffiebar achter te komen hoe het referendum in Engeland is afgelopen. De krantenkoppen zeggen ons niets, er is geen wifi en niemand spreekt Engels.

Onder een tweede (en derde) Americano (met wifi) in het schilderachtige Laigueglia komen we erachter, dat Engeland de EU gaat verlaten. Stomme lui!

“Een fietsdag is leuker. Veel leuker zelfs!”

Italiaanse Rivièra

De etappe van vandaag vereist weinig kaartleesvaardigheden. Zolang we de zee maar links van ons houden komen we vanzelf in Ventimiglia.

Soms volgt de route een drukke kustweg, maar hele stukken gaan over prachtige fietspaden met fraaie uitzichten op de Middellandse Zee.

Na Imperia is er tot voorbij San Remo een prachtig fietspad aangelegd over een voormalige spoorlijn. In de soms kilometers lange tunnels is het heerlijk koel.

Eerste camping: raak!

Ongemerkt schieten we lekker op, ondanks de tropische hitte.

Er zijn rond Ventimiglia drie campings. We spreken af: als de eerste die we tegenkomen niks is gaan we naar de volgende. Et cetera. Maar de eerste bevalt ons al zo goed, dat we besluiten te blijven.

Op het strand, 50 meter verderop, lukt het niet met slechts één biertje onze dorst te lessen….

Kaart van de gevolgde route en prestaties:

https://www.strava.com/activities/619268215/embed/f861a16c738204229bd3fc20f463abe9bf8f2909

 

Dag 19

25 juni: Ventimiglia-NICE-Villeneuve Loubet

68,1 km.

 Van Ventimiglia naar Nice is maar zo’n 50 kilometer, maar vanavond vertrekt de bus naar Nederland vanuit Villeneuve Loubet, een plaatsje ca 15 kilometer voorbij het centrum van Nice.

We vertrekken maar vroeg, want veronderstel dat we op de laatste dag nog met pech te maken krijgen. Dat zul je altijd zien!

Pittige klimmetjes

Na een koffie-met-broodje-stop op de boulevard van Ventimiglia beginnen we meteen al aan een pittige klim naar een hoogte van 166 meter.

Na de laatste bocht is het uitzicht op Menton geweldig. De afdaling naar Menton niet minder.

Na Menton volgen weer van die fijne klimmetjes en afdalingen naar Cap Martin en Roquebrune.

Monaco

We naderen het belastingontwijkersparadijs Monaco. Hier moet je goed opletten, dat je niet door een Rolls Royce, Ferrari of Maserati van de sokken gereden wordt. Maar alles gaat goed.

Einddoel bereikt!

Na Beaulieu sur Mer en Villefranche sur Mer passeren we uiteindelijk het bord ‘La ville de Nice vous souhaite la bienvenue’. Nice, de eindbestemming van dit fietsavontuur is bereikt!

Fotomomentjes bij de oude haven van Nice en op de Promenade des Anglais. Daarna snel op zoek naar Villeneuve Loubet.

“Camping ‘De glimlach’ Ha!”

Teleurstelling

Dat blijkt toch verder weg te liggen dan verwacht.

De opstapplaats van de bus ligt in de buurt van camping ‘La Sourire’. (De glimlach) Daar willen we ons een beetje opfrissen en prepareren op de busreis.

Bij aankomst op de camping leggen we onze wensen voor aan de receptioniste: een douche en het gebruik van een omkleedruimte. Uiteraard willen we daarvoor betalen. Het mens trekt een bedenkelijk gezicht. De camping gaat pas op 1 juli open en alle sanitaire voorzieningen zijn nog afgesloten.

“En al die campinggasten dan, die hier rondlopen, hoeven die niet te douchen?” proberen we nog. Maar het is “non” en het blijft “non”. Op zo’n type is maar een woord van toepassing. En dat begint met een K en eindigt op utwijf!

Camping ‘De glimlach’ Ha!

Terug naar een recreatieparkje aan een snelstromend riviertje (de Loup). Ook daarin kun je je opfrissen. We zijn klaar voor de terugreis.

Kaart van de gevolgde route en prestaties:

https://www.strava.com/activities/620305977/embed/88b7677a8dc46e378634d4bff49de69ed92aee87

Dag 20

25, 26 juni: Villeneuve-Loubet-Utrecht-Heveadorp

Met de bus naar huis

Om 21:00 uur verzamelen veel fietsers zich bij de opstapplaats van de bus, een rotonde bij het plaatsje Villeneuve-Loubet. Daar wordt voor een vermogen aan fietsen ingeladen. Veel Santossen, Koga’s en Idworx. Dat werk.

Na een voorspoedige reis worden we voor het CS Utrecht afgezet. In de vertrekhal zorgt een scherm met vertrektijden van treinen voor een verrassing: Intercity naar Nijmegen rijdt niet. Fijn zo! Een half uur later gaat er wel een trein.

Toch nog redelijk op tijd rijd ik ons pleintje op. Het is weer fijn om thuis te zijn.

Marry heeft een Hollandse maaltijd bereid. Pasta is heerlijk, maar ‘een man heeft ook graag een kruimig aardappeltje’, zoals Gerard Reve al zei.

Weer veilig en wel thuis

Eenmaal thuis plaats ik het volgende bericht op Facebook en op mijn site:

“Beste Facebookvrienden en -vriendinnen, waarde volgers van mijn blog op lexschruijer.com

De afgelopen weken heb ik jullie op de hoogte gehouden van de ‘avonturen’ tijdens onze fietsreis van Holland naar Nice. Ik wil jullie, ook namens Bas, heel hartelijk danken voor jullie vriendelijke, aanmoedigende en/of complimenteuze reacties en ‘likes’ die we daarop ontvingen. Ze stimuleerden mij om dagelijks een verslagje te schrijven en dat te voorzien van onderweg gemaakte foto’s. Ook al stond mijn hoofd daar niet altijd naar.

 Liever gek dan gezapig

 Ondanks het slechte weer dat we in Noord-Frankrijk en Zwitserland troffen, kijken we terug op een geweldige fietsreis.

Een van jullie reacties luidde: ‘Mijn vader zei altijd, “Om van vissen te houden hoef je niet gek te zijn, maar het helpt wel.” Geldt dat ook niet voor fietsen?’

Misschien wel.

Wij realiseren ons heel goed, dat veel mensen ons voor stapelmesjogge houden. Twee ouwe kerels, die berg op, berg af naar de Middellandse Zee fietsen, zelf gaan zitten koken, samen in een tentje slapen: daar moet een steekje aan los zitten….

Aan de andere kant: als wíj een een beetje gek zijn, dan zijn vele tienduizenden anderen dat ook. Want het fietsen door Europa is enorm populair. Bussen zoals die waarmee we naar Nederland zijn gereisd, rijden vanaf nu wekelijks door heel Europa om fietsers weg te brengen en op te halen.

 Kwaliteit

 Ook deze reis hebben onze Santosfietsen hun kwaliteit weer bewezen. Ze hebben ons geen moment in de steek gelaten. Geen lekke banden, geen gebroken spaken, remmen en versnellingen die uitstekend bleven functioneren, petje af voor de bouwers ervan.

Lang volhouden

 Fietsen is een van de weinige sporten die je zittend kunt beoefenen, dus in principe moet je dit lang kunnen volhouden. Dit is dus hopelijk niet de laatste keer dat ik jullie met mijn fietsverhalen zal vermoeien. En zoals eerder gezegd: heb je daar geen zin in, dan scroll je gewoon lekker door. Even goede vrienden!”

Nogmaals dank voor jullie support!”