Dag 15: van Aranda de Duero naar El Burgo de Osma, 30 mei
67,57 kilometer, 462 hoogtemeters
De rit die we vandaag gaan maken valt samen met een etappe van de El Cid route, die ik vorig jaar wegens omstandigheden thuis helaas niet kon afmaken. De route valt ook samen met een toeristische route, de ‘Ruta del Vino Ribera del Duero.’ Te verwachten valt dus, dat we een fraaie rit gaan maken. En dat klopt. We fietsen door een verstild dal over een rustig weggetje dat aan weerszijden wordt geflankeerd door weelderig begroeide bermen.
Lekke band
Aan het fietsplezier komt abrupt een eind op het moment dat ik lek rijd. Hebben we verdomme op grind-, keien- en blubberpaden gefietst zonder problemen, fiets je over een prima asfaltweg, rijd je lek! Aan de slag dan maar. Het lek is snel gevonden en geplakt. Zorgvuldig onderzoeken we de buitenband aan binnen- en buitenkant, maar nergens vinden we een doorn, steentje of stukje glas dat het lek veroorzaakt kan hebben. Op hoop van zegen frommelen we de binnenband in de buitenband. En door maar weer.
Ergere dingen
Na circa 20 km is het weer prijs. We moeten een microscopisch klein gaatje over het hoofd hebben gezien want de band is heel langzaam (half)leeg gelopen. Maar nu staan we op een heuvel. In de wind. Zonder teiltje gaat het nooit lukken om dat lek te vinden. Dus zit er niets anders op dan een nieuwe binnenband om te leggen. Wiel eruit, binnenband erin, wiel er weer in en klaar is Kees. Alles bij elkaar toch anderhalf uur oponthoud. Nou ja, er zijn ergere dingen. De BBB bijvoorbeeld, of de oorlog in Oekraïne.
Burgo de Osma
De etappe verloopt verder voorspoedig. Later dan we hadden gehoopt komen we aan in El Burgo de Osma, een sfeervol middeleeuws stadje met een mooie uur kathedraal en dito Plaza Mayor.
In Hospederia El Fielato mogen de fietsen veilig binnen staan en op de kamer valt niks aan te merken.
Regen
Het was vandaag lekker zonnig fietsweer, maar vlak voordat we Burgo de Osma binnenreden brak er een onweer los. Werden we op de valreep toch nog zeiknat. Stabiel weer is het dus niet. In de regen togen we naar een restaurant voor een hapje en een snapje. In de stortregen wandelden we daarna terug naar het hotel.
Dag 16: van El Burgo de Osma naar Soria, 31 mei
77,58 kilometer, 696 hoogtemeters
In de bar waar we een ontbijtje naar binnen werken zien we op TV journaalbeelden van auto’s die in Madrid door de straten dobberen. In Midden Spanje is het noodweer, terwijl daar normaal gesproken rond deze tijd de mussen van het dak dienen te vallen. Wie nu nog beweert dat er met het klimaat niks aan de hand is, zoals de volgelingen van de heren Baudet of Van Haga, is echt niet goed snik.
Droog
Voorlopig is het in El Burgo de Osma wel fris, maar droog. Om 8.15 uur fietsen we het stadje uit, terwijl de zon pogingen doet om de mist weg te branden. Een uur later wint de zon het van de mist en kunnen de windstoppertjes in de tas.
We maken een praatje met een Nederlands echtpaar dat ons tegemoet komt. Ze zijn gestart in Nederland en hun einddoel is Lissabon. Op hun Santosfietsen moet het zeker lukken dat doel te bereiken.
Bijna aanrijding
Na een afslag wordt de toch al rustige weg nog rustiger. Én fraaier. Én waar Bas nog maar net een aanrijding met drie overstekende wild zwijn biggen weet te voorkomen. Via een mooi dennenbos stijgen we geleidelijk naar een hoogte van ca 1000 meter en passeren we enkele gehuchten, waar geen sterveling te bekennen valt. Daarna volgen twee serieuze klimmetjes naar 1180 meter.
Gravelen
Na 40 km gaat de route over in een Via Verde, een gravelpad dat we 36 km kunnen volgen tot aan Soria; geleidelijk dalend, dus dat schiet lekker op. Jawel, gravel-bikers komen tijdens de Ruta Iberica wel aan hun gerief!
Het weer onderweg: een kopie van dat van de afgelopen dagen: ‘s ochtends fris (ca 12 ℃) daarna een paar uur een strakblauwe lucht, die in de loop van de dag geleidelijk betrekt. Rond drie uur ontwikkelt zich een onweersbui, die, als je pech hebt pal boven je hoofd losbarst. Gisteren was dat het geval. Vandaag dreigde dat ook te gebeuren, maar het bleef bij gerommel in de verte en wat gespetter.
Terrasje
Rond vier uur arriveren we bij Hosteria Solar de Tejada, in het centrum van Soria. Staat er doodleuk een bordje op de deur: ‘We zijn open vanaf 18:00 uur’ Dus zit er niks anders op dan een terrasje te pakken. Wat hebben wij toch een zwaar leven.
No bicyclettes
Om 18:00 uur melden we ons bij het Hosteria, waar de deur nog steeds gesloten is. Als ik bel met de vraag hoe laat we terecht kunnen wordt het gesprek afgebroken. Twintig minuten later komt er een heks aankachelen die meteen begint te krijsen: “no bicyclettes”. Nou dan zijn we gauw klaar hier. We annuleren de booking en melden ons bij hostal Alvi op de hoek. Daar zijn wij en onze fietsen wél welkom.
Wolkbreuk
Nadat we opgefrist zijn maken we een wandeling langs de belangrijkste bezienswaardigheden van Soria. Helaas wordt deze verstoord door een wolkbreuk, waarvoor we langer dan strikt noodzakelijk moeten schuilen.
Dag 17: van Soria naar Calahorra, 1 juni
111.46 kilometer, 997 hoogtemeters
We zien best een beetje op tegen de rit van vandaag. Hij is wat langer dan we gewend zijn, de eerste 40 kilometers zullen we moeten klimmen naar een hoogte van 1480 meter, de weersverwachting stemt weinig hoopvol (regen, kou, wind) en van het landschap dat aan ons voorbij zal rollen stellen we ons niet te veel voor. We besluiten vroeg te vertrekken, immers: laat wordt het vanzelf.
Vooralsnog valt het weer wel mee. Het zonnetje laat zich regelmatig zien. De weg is prima, voert door een weids, glooiend landschap en is niet druk.
Meevallers
We passeren het ene gehucht na het andere waar geen mens, laat staan een barretje te bekennen valt. Wel altijd een kerkje, soms zelfs twee!
In de verte doemt een heuvelrug op, waar we overheen zullen moeten. De klim er naartoe is pittig, maar goed te doen. Op 1453 meter bereiken we de Puerta de Oncala.
Achter deze ‘col’ blijkt zich een tweede heuvelrug te verschuilen die ook op onze route ligt. Frustrerend is dat je dan eerst een flink stuk moet afdalen om vervolgens weer aan een klim te beginnen. Nu naar 1490 meter.
Het plezier van de afdaling die daarop volgt wordt helaas bedorven door een harde tegenwind die een koude regen in ons gezicht striemt.
Gelukkig duurt de regenbui niet te lang. Na de cols is het heuvellandschap veranderd in een ruig berglandschap. Prachtig! We dalen nu geleidelijk af door een dal met een riviertje, dat uitmondt in een groot, tot de rand toe gevuld stuwmeer. Aan water dezer dagen geen gebrek in Spanje.
Via Verde
De laatste 36 kilometers gaan over een mooi Via Verde dat zowaar geasfalteerd is! Én licht dalend. Wat een feest!
Een kilometer of tien voordat we aankomen in Calahorra fietsen we langs de eerste wijnvelden. We zijn aangekomen in het Rioja wijngebied!
In hotel Ciudad de Calahorra mogen de fietsen op het balkon van onze kamer op de vierde verdieping (😏) worden geparkeerd.
Regelen terugreis
Morgenmiddag hopen we aan te komen in Pamplona, het einddoel van onze reis. Daarna moeten we nog thuis zien te komen. Bij het zoeken naar mogelijkheden om per bus en/of trein van Pamplona naar Amsterdam te reizen moeten we constateren, dat het ongeveer 100 keer eenvoudiger is een vliegticket te boeken van Ouagadougou naar Timboektoe dan een treinreis van Pamplona naar Amsterdam. Het wordt de reiziger, die milieubewust wil reizen niet bepaald gemakkelijk gemaakt. Maar uiteindelijk is het gelukt (hopen we). Eerst gaan we zaterdag per bus van Pamplona naar San Sebastian, en van daar met een bus of trein (dat moeten we nog uitzoeken) naar Hendaye. Daar stappen we zondagochtend op de TGV naar Parijs om na een metroritje op Gare du Nord op de trein naar Lille te stappen. Daar aangekomen stappen we over op de Eurostar naar Schiphol waar we om 21:25 aankomen. Pffff…
Dag 18: van Calahorra naar Pamplona, 2 juni
84 kilometer, 936 hoogtemeters
Het lijkt wel of Spanje op deze laatste dag van onze fietsreis iets goed wil maken, want voor het eerst is het nu eens niet akelig fris bij vertrek. De zon schijnt en zorgt voor een aangenaam temperatuurtje. Regen wordt niet verwacht. De eerste 20 kilometer zijn saai, daarna wordt de route interessanter.
Pelgrims
In Puenta la Reina, een mooi stadje met een beroemde brug, komen we op bekend terrein. Het is een etappeplaats op de Camino de Santiago, Tijdens onze fietsreis naar Santiago de Compostela in 2015 kwamen wij hier ook doorheen.
We komen veel pelgrims tegen die de camino wandelend (de meesten strompelend) afleggen. Natuurlijk wensen we ze allemaal “buen camino.” Maar zíj moeten nog zo’n 700 km voordat ze in Santiago zijn. En wíj hoeven nog maar 25 km naar Pamplona. Ha!
Verrassing
Toch heeft onze route nog een verrassing in petto. Nou ja, niet helemaal, want we hadden al gezien dat we na 60 km fietsen nog een hoogteverschil van bijna 380 meter zullen moeten overwinnen.
Afscheid van Santos
Stapvoets fietsen we naar een hoogte van 690 meter. Eenmaal boven is het uitzicht overweldigend. In de verte zien we Pamplona al liggen. Een fijne afdaling is de beloning voor al dat geploeter.
Rond 16:00 uur komen we aan bij hotel Ibis Style in een voorstadje van Pamplona, waar we de fietsen kunnen achterlaten. Met een beetje weemoed nemen we afscheid van onze trouwe Santossen, waarmee we zo veel mooie fietsavonturen hebben beleefd. Zonder technische mankementen. Ze zullen door Camino fietstransport binnen enkele weken worden thuisbezorgd. Een geruststellend idee.
Gepuzzel
Kwamen wíj maar zo eenvoudig thuis! Over het gedoe van het boeken van een treinreis had ik het gisteren al. Nu moeten we nog tickets zien te bemachtigen voor een bus naar Irun of Hendaye. Tsjongejongejonge (ik druk me diplomatiek uit) wat is dat een gepuzzel. Lang verhaal kort: we hebben e-tickets voor een bus naar San Sebastian. Eenmaal daar gaan we proberen met de trein in Hendaye te komen.
Viva het openbaar vervoer!!!
Dag 19: Van Pamplona via San Sebastian naar Hendaye, 3 juni
De bus van Pamplona naar San Sebastian, waarvoor we tickets hebben geboekt vertrekt vanaf het ‘estación autobuses’ in Pamplona. Als we bij de gelijknamige halte uit de lokale bus stappen is er van een busstation geen spoor te bekennen. Klopt. Bij nadere inspectie blijkt, dat het busstation zich bevindt onder een grasveld ter grootte van tenminste twee voetbalvelden. Er blijken bussen te vertrekken naar zowat alle grote steden in Noord Spanje. Op een scherm zien we dat er om 11:00 uur maar liefst drie Alsa bussen naar San Sebastian vertrekken. Op het ticket is het nummer van onze bus en de nummers van de zitplaatsen aangegeven. De bus vertrekt keurig op tijd en zit ramvol. Goed dat we niet de gok hebben genomen om pas op het laatste moment kaartjes te kopen.
Geen bus naar Hendaye
Ruim een uur later komen we aan bij het busstation in San Sebastian. Ook ondergronds. Het is er een ‘gezellige’ drukte, ongeveer zoals op Schiphol op de eerste dag van de bouwvakvakantie. Voor loketten en kaartjesautomaten staan lange rijen. “Er vertrekken hier geen bussen naar Hendaye,” maakt een informatiemevrouw ons duidelijk. Ze gebaart naar boven. We begrijpen dat we met een trein moeten. Dus op naar het station. Bas weet de weg. Het station is één grote bouwput en waar je kaartjes kunt kopen voor de trein naar Hendaye is volstrekt onduidelijk. Een geel hesje probeert ons uit te leggen waar we moeten zijn. In ieder geval niet hier, begrijpen we uit het geratel.
Euskotren
Naar een ander station? En hoe komen we daar dan? Nog maar eens een geel hesje aanschieten. Eindelijk iemand die kan uitleggen dat vanaf het station op een plein, tien minuten lopen van hier, ieder half uur een Euskotren vertrekt naar Hendaye. Hoera! De Euskotren blijkt een metro te zijn, die bij wel 20 stations stopt voor we in Hendaye aankomen.
Voor het traject Lille – Schiphol airport moeten we op het SNCF station in Hendaye onze tickets nog laten printen. Dat is, omdat Eurostar een andere organisatie is (Fijn, die marktwerking!) Tot onze schrik rollen er 2×3 tickets uit de printer. Blijkt, dat we niet met de Eurostar naar Schiphol gaan, maar dat we, aangekomen op station Lille Europe moeten overstappen op een lokaal treintje naar Tournai (Doornik) dat vertrekt vanaf station Lilles Flandres. Overstaptijd: bijna een uur. Vervolgens eveneens met een boemeltje vanuit Doornik naar Brussel Midi, om daar na een uur over te stappen op de NS trein Brussel-Schiphol. Diepe zucht…
Op zoek naar hotel
Volgens Booking.com zijn er in de hotels dichtbij het station geen kamers beschikbaar, maar Bas wil wedden van wel. Helaas, de twee dichtstbijzijnde hotels zijn gesloten en het derde is ‘complet’. Dus zit er niets anders op dan een wat verder van het station gelegen hotel te boeken. De keus valt op het Campanile hotel, op ongeveer een half uur lopen van het station. Tenminste, als je meteen de goede weg neemt. Wij doen er flink wat langer over….
Morgenochtend om 7:12 uur vertrekt onze trein. Dat wordt dus vroeg opstaan.
Bob den Uijl schreef het boekje “Het reizen vereist sterke zenuwen.” Helemaal mee eens. Een dag fietsen is minder vermoeiend.
Dag 20: de terugreis per trein van Hendaye, via Parijs, Lille, Tournai, Brussel en Rotterdam naar Heveadorp, 4 juni.
Bij het online boeken van de treinreis moet je al je persoonsgegevens tot in detail invullen maar bij het instappen in de TGV is er niemand die controleert of je wel een geldig kaartje hebt. Poortjes, noch conducteur gezien. La France blijft verbazen!
Terwijl we met een vaartje van 308 km per uur door het Franse land jakkeren heb ik mooi de gelegenheid om een slot aan dit verslag te breien.
Welke was de mooiste?
Wij kunnen terugkijken op een prachtige fietsreis door, wat ons betreft, het ultieme fietsland Spanje. Een vergelijking met de andere fietsreizen die we in Spanje maakten dringt zich de vraag op. Welke was de mooiste? De Camino naar Santiago, de Zilverroute, de route naar Andalusië, of toch deze Ruta Iberica? Het antwoord op die vraag moeten we schuldig blijven. Elke reis had zo zijn eigen bekoring, ging door prachtige landschappen en bracht ons in verrassend mooie stadjes. Natuurlijk kun je dat ook allemaal met een auto doen. Maar zoals Ernest Hemingway, die in zijn Franse periode bezeten was van het stalen ros, al wist: “Een landschap ervaar je pas echt op een fiets.”
Zonder kleerscheuren
Een dergelijke onderneming is natuurlijk niet zonder risico’s. We zijn dan ook blij dat we het er ook deze reis zonder kleerscheuren vanaf gebracht hebben.
Schouderklopje
Onze Santosfietsen verdienen een schouderklopje. Ze hebben het af en toe zwaar te verduren gehad, maar gelukkig bleven we bespaard voor technische mankementen. Ja, één keer reden we lek, maar daar kon Santos natuurlijk niks aan doen.
Onze lijfspreuk
We zijn blij dat onze conditie ons nog in staat stelt dit soort reizen te maken. Tegelijkertijd beseffen we wel degelijk dat dat geen vanzelfsprekendheid is. Menige leeftijdgenoot zou ons dit niet nadoen. Voorlopig blijft onze lijfspreuk “Je stopt niet met fietsen als je oud wordt. Je wordt oud zodra je stopt met fietsen!”
Voor een overzicht van de trajecten en info over hotels, hostals, albergues, klik hier
Voor informatie over onze terugreis met bus en trein vanuit Pamplona naar Nederland, klik hier
Bekijk de door ons gevolgde route op Google Maps
Lex Schruijer 