El Cid langs de Noordzee

Fietsreis met hindernissen 

Op 3 juli per Transavia vanaf Rotterdam Airport naar Bilbao en de dag daarop over een bergrug met een paar vileine klimmetjes naar Burgos, het beginpunt van een prachtige fietsroute naar Valencia door het desolate binnenland van Spanje: de Camino del Cid. Dat was het plan voor het jaarlijkse fietsavontuur met Bas. We hadden er zin in. Wat zeg ik, we hadden er heel veel zin in. 

Maar ja: corona.

Wat nu? 

Als alternatief voor de El Cid route kozen we voor de Noordzeeroute. Tentjes mee en op 3 juli vanuit Ter Apel via Bad Nieuweschans langs de Duitse waddenkust tot aan Bremerhaven en via de Hanzeroute terug naar Ter Apel.

Waarom Ter Apel? Daar woont Han, Bas’ broer, die dit keer met ons meefietst. Zeven dagen zouden we erover doen. 

Het liep anders.

Dag 1, 3 juli

Het weer op de eerste dag is verre van zomers. Uit een grauwe lucht valt van tijd tot tijd regen en er staat een stormachtige wind vanuit het zuidwesten. Wij moeten naar het noordoosten, dus dat schiet lekker op. We strijken neer op de camping van Leer (aan de Eems) waar het opzetten van lichtgewicht tentjes bij storm nog niet meevalt.

Dag 2, 4 juli

De volgende dag blijkt de wind nog in kracht te zijn toegenomen. Volgens de weer-app zal het om 10:00 uur gaan regenen. Maar tot 12:00 uur blijft het droog. Dan gaan boven ons de sluizen open, precies op het moment dat we beginnen aan een eindeloos stuk tegen de storm in, over een fietspad (van betonplaten) waaraan sinds mensenheugenis geen onderhoud is gepleegd. Zoveel mogelijk scherpe randen vermijdend stoempen we verder. Totdat een luide flats aangeeft dat Bas een probleem heeft: lekke band. Z’n achterband vertoont op de rechter ‘wang’ een scheur van circa 3 cm. Met alleen de binnenband plakken los je dat niet op. Daar staan we dan: zonder reserveband (die we tijdens vorige reizen altijd bij ons hadden), in de regen, onbeschut en op 35 km. afstand van een plaats waar een fietsenmaker is. Die blijkt (volgens Google) op zaterdagmiddag vanaf drie uur gesloten. En het is al vier uur… 

Han weet raad: uit z’n fietstas tovert hij een stuk oude buitenband tevoorschijn. Als we dat nu eens achter die scheur frommelen? Zo gezegd, zo gedaan. 

Nieuwe binnenband erin (die hadden we wel bij ons), voorzichtig oppompen tot 2 Bar en gaan! Zonder problemen bereiken we zeiknat en verkleumd, de camping in Norden. Gesloten! Nu moeten we wel op zoek naar een hotel. Wat vind ik dat vervelend (maarnieheus). 

Hotel Smutje, 100 meter verderop, heeft een appartement beschikbaar, waar we met z’n drieën royaal in passen. En het restaurant heeft een kaart met onder meer interessante visschotels. Zo kwam het deze dag toch nog goed. 

Dag 3, 5 juli

Tijdens het ontbijt, de volgende ochtend klettert de regen tegen de ramen en zien we bomen vervaarlijk heen en weer zwiepen. Volgens het weerbericht wordt het in het Duitse waddengebied vandaag niet droog en zal de wind in kracht nog toenemen tot acht, met uitschieters naar negen. Een weersverbetering zit er de komende dagen niet in. (In Burgos is het onbewolkt en wordt het vandaag maximaal 29 graden.)

Wat is wijs? Al snel constateren we dat we toch niet gèk zijn! Over een uur gaat er een trein van Norden naar Leer, waar we gisteren vandaan kwamen. Goed plan! 

Vanuit Leer fietsen we terug naar Ter Apel; nu met tegenwind. Met de regen valt het wel mee en Bas’ achterband blijft heel!

Dag 4, 6 juli

Vandaag moet ik nog thuis zien te komen vanuit Ter Apel. Op de heenweg ben ik vanuit Arnhem met de trein naar Hoogeveen gegaan en daarvandaan met een omweg via Veendam, Pekela en Stadskanaal naar Ter Apel gefietst. 

Ik besluit nu rechtstreeks naar Hoogeveen te fietsen (dat is maar 51 km) en daar de trein te pakken.

Voor de zekerheid raadpleeg ik even de NS-app of er wellicht storingen zijn. Die zijn er: tussen Meppel en Hoogeveen rijden vandaag geen treinen. En tussen Zwolle en Olst ook niet. Leve de NS! Dat wordt dus fietsen naar Olst, geen 51 kilometer, maar ruim 110, naar het zuidwesten, waar ook die storm vandaan komt. Tijdens de rit raak ik de tel kwijt van al die zware en minder zware buien die ik op m’n pet krijg. Rond half vijf kom ik, doornat maar minder afgepeigerd dan ik had verwacht, aan op het station van Olst. Daar haal ik net de Intercity naar Arnhem, waar ik drie kwartier later arriveer. Na het wegtrappen van de laatste zeven kilometers, van Arnhem Centraal naar huis zit het fietsavontuur 2020 erop. 

Kommer en kwel?

Was het alleen maar kommer en kwel deze reis? Welnee! Ondanks het slechte weer en het geploeter bleef de stemming opperbest. Als je besluit in Nederland (of Duitsland) te gaan fietsen, weet je dat het weer niet altijd meezit. En van zeuren wordt niemand vrolijk.

Long Term NL Challenge

Tijdens al mijn/onze fietstochten door Nederland (en daarbuiten) registreert de app Strava op mijn iPhone de afgelegde route. Vervolgens kun je op de website Long Term NL Challenge nagaan in welke gemeenten in Nederland je al hebt gefietst. Na deze fietsreis blijk ik zes gemeenten aan mijn palmares te hebben toegevoegd. Nog een paar gemeenten te gaan en ik heb alle 355 gemeenten ‘gehad.’ Da’s toch mooi meegenomen.

Bekijk het (Foto)album: El Cid langs de Noordzee