Woensdag 24 mei, Sevilla-Castilbianco, 68,7 km
Een zware dag
Dit verslag schrijf ik aan het eind van dag 3, (25 mei) na een prachtige rit door de Sierra Morena, die in tegenstelling tot de etappe van gisteren, probleemloos verliep. Morgen het verslag van dag 3 maar eerst het verslag van dag 2.
Highlights Sevilla
Voordat we vertrekken uit Sevilla willen we nog wel even langs de highlights fietsen.
Vanuit het (prima!) hostel Triana fietsen we over de boulevard van de Guadalquivir naar het in een mooi park gelegen Plaza de España. Ook de kathedraal, ten tijde van Moorse overheersing een moskee, nu de grootste kathedraal.ter wereld, willen we nog wel even van binnen bekijken. In een besloten ruimte is een mis aan de gang waar alleen priesters aan deelnemen. Er wordt gezongen en een organist gaat vol op het orgel. Kippenvel!
De toren en het gedeelte waar het graf van Columbus te bewonderen is gaan pas om 11:00 uur open. Er staan al lange rijen voor de ingang, dus dat doen we wel eens een andere keer.
En route!
Via een van de prachtige bruggen over de Guadalquivir rijden we de stad uit en volgen we een vreugdeloze route naar Guillema. Daar kunnen we kiezen uit drie routes naar Castilbianco: twee onverharde en een verharde. Volgens het routeboekje is een van de onverharde routes, de Route del Agua, weliswaar langer dan de andere, het mooist. “Onverhard, met een paar steile kllimmetjes, maar ‘goed te doen”.
Route del Agua
Dus kiezen we voor de Route del Agua. Aan het begin van de route worden we gewaarschuwd dat fietsers niet harder mogen dan 20 km per uur. Nou, dat waren we niet van plan!
Het heeft hier blijkbaar, nog niet zo lang geleden zwaar geregend. Dat heeft de weg veranderd in een gatenkaas met gaten en geulen van 20 á 30 cm diep. Op steile (10-12%) klimmetjes trappen we regelmatig fonteinen van grind en losse keien weg. In de schaarse afdalingen kun je niet lekker voluit, omdat het risico op een slip- of valpartij veel te groot is.
Waar beide onverharde routes bij elkaar komen is een ‘uitspanning’ genaamd La Cantina. Die blijkt niet op 12 maar op 16 km te liggen van het bordje dat ernaar verwijst. De route is inderdaad prachtig, maar om te zeggen dat we ervan genieten…. nou nee.
Vanochtend bij het vertrek voelde ik me al niet optimaal, en dat is er in de loop van de dag niet beter op geworden. In de aanloop naar La Cantina heb ik al een paar keer moeten afstappen om op steile stukken lopend de fiets omhoog te duwen. Niks voor mij, maar het gaat gewoon miet meer. In La Cantina drinken we twee biertjes (Bas) resp. twee ijskoude cola’s. We kunnen er voorlopig weer even tegenaan. Dat valt tegen. Naar Castilbianco is het nog zo’n 18 á 20 km, met een paar extreem steile klimmetjes. Steeds vaker moet ik op steile stukken afstappen en bijkomen. Ik weet niet wat er aan de hand is, maar het gaat gewoon niet meer. Bas biedt aan dat hij de tent achterop neemt. Graag!
Telkens denk je dat je het hoogste punt hebt bereikt, maar dan blijkt na een bocht de weg nog verder omhoog te kunnen.
Ik baal gigantisch, want het is niet mijn gewoonte om toe te geven dat mijn conditie me in de steek laat. Maar ik moet lijdzaam toestaan, dat Bas opl steile stukken een stuk vooruit loopt en daarna mijn fiets komt ophalen. Maar ook het omhoog lopen valt mij zwaar. Had ik nu maar een geloof, wat zou ik dan bidden!
Eindelijk komt Castilbianco in zicht. Maar het plaatsje ligt (natuurlijk!) op een heuvel, waar we nog wel even naar toe moeten fietsen.
De laatste kilometers zijn een kwelling. Als we in het dorpje aankomen is mijn accu volledig leeg. Bas vraagt aan een vriendelijke mevrouw de weg naar de Albergue. Die blijkt op het hoogste punt van het dorp te liggen. Gloeiende, gloeiende, gloeiende……!!! Bas stelt voor dat ik de fiets hier laat staan. De mevrouw biedt aan m’n fiets in haar huis te stallen en mij met haar auto naar de Albergue te brengen. Ik geneer mij diep, maar er zit niets anders op.
Zodra we een bed toegewezen hebben gekregen plof ik erop neer. Het is inmiddels 8 uur…. Bas vraagt of ik nog mee wil om nog wat te eten in het dorp, maar daar moet ik even niet aan denken. Als ik een beetje hersteld ben doen een douche- en scheerbeurt wonderen en kom ik weer een beetje bij de mensen. Op het dakterras van de Albergue hebben we nog een leuk gesprek met een stel wereldfietsers uit Middelburg. Bas maakt nog een fles wijn soldaat die hij uit het dorp heeft meegebracht, maar zonder mij, want het lijkt mij wijs om niet al te laat in bed te kruipen. Wat het geweest is: het blijft een raadsel. Het meest waarschijnlijke is: bevangen door de hitte. Het was vandaag 38 graden (in de schaduw)……
Foto’s: De Zilverroute per fiets
Lex Schruijer 