Fuenterroble-Salamanca
31 mei
Ons ontbijt wordt vandaag geserveerd door meneer pastoor. Bediend worden door een pastoor, waar en wanneer maak wje dat als niet-katholiek nou mee? Welnu: in de pelgrimsherberg van Fuenterroble dus.
Hij schuift ook gezellig bij ons aan; maar moet zich al na een paar minuten verontschuldigen, want de plicht wacht: lesgeven op een school.
Dirkie is inmiddels ook weer onder de mensen en stopt ons nog wat sinaasappels toe. “Voor onderweg”. In de donatiepot laten we een royaal bedrag achter.
Eerst 8 km terug naar de hoofdroute. Daarna volgt een stevige klim naar het hoogste punt van onze route tot nu toe: 1100 meter. Maar de beloning (een lange afdaling) is groot.
Door een imposant, weids en onbewoond landschap gaat de route verder. En dan opeens doemt in die totale verlatenheid een stad op: Salamanca. Lang geleden ben ik hier wel eens geweest met mijn vriend Niek. Ik herinner me de skyline van de stad die je vanuit het zuiden bereikt via een oude stenen brug over een rivier. Er is aan dat beeld weinig veranderd. Zij het dat in de ‘uiterwaarden’, waar in mijn herinnering paarden graasden, nu een park en een atletiekbaan zijn aangelegd. Tja, de vooruitgang…
Onderweg hebben we een eenvoudig hostel geboekt, vlakbij het Plaza Mayor. Het blijkt een goede keus.
Even opfrissen, en dan de stad in. We zijn nog net op tijd om een menu del dia te bestellen.
Salamanca is een eeuwenoude universiteitsstad. In het centrum: veel kerken waaronder de grote kathedraal die de skyline beheerst, universiteitsgebouwen, bibliotheken, mooie pleintjes, sfeervolle straatjes met restaurants en bars en niet te vergeten: het m.i. mooiste Plaza Mayor van Spanje.
Op dit plein: een merkwaardig bouwsel dat bij nadere inspectie een olifant, balancerend op zijn slurf blijkt te zijn. “Als je iets onbegrijpelijks tegenkomt, iets dat ook na uitgebreide beschouwing geen praktisch nut blijkt te hebben, dan kun je ervan uitgaan dat het kunst is.” (dixit Sylvia Witteman) En dat is het dus ook.
Na een lange wandeling door de stad, zoeken we een strategisch plekje op een leuk terras. Mensen kijken, het verveelt nooit en zeker hier niet.
Foto’s: De Zilverroute per fiets
Lex Schruijer 