De Ziverroute, dag 14

Allariz-Agolada
5 juni

De zon schijnt, maar daar is alles mee gezegd. Het is zo mogelijk nog kouder dan gisterochtend. Wanneer we in het dorp aankomen voor een ontbijtje liggen mijn tenen los in m’n schoenen en heb ik geen gevoel meer in m’n vingers.
Hete thee en koffie doen hun werk. We zijn klaar voor de laatste loodjes, die, zoals bekend, het zwaarst wegen.

Eerst een klimmetje om het dorp uit te komen, daarna overwegend afdalend richting Ourense. De laatste kilometers naar de stad gaan over ‘kruip door/sluip door weggetjes’ die je zonder routebeschrijving/navigatie app nooit zelf zou kiezen.

Ourense is een grote, maar vooral drukke stad. Met een klein historisch centrum waarvan de onvermijdelijke kathedraal het middelpunt vormt. Aardig, maar niet heel bijzonder.

Na Ourense gaat de route voornamelijk omhoog. We weerstaan de verleiding om de korte route naar Santiago te nemen via de drukke N525 en kiezen voor de route die in het boekje wordt beschreven. Grotendeels is die gelijk aan de route die wandelende pelgrims volgen naar Santiago. Voor een deel over onverharde weggetjes.

Na het gehucht Oesero (waar we nog even een kijkje nemen in een groot kloostercomplex) wordt de route echt pittig. Via een smal weggetje dat uitzicht biedt op het mooie Galicische berglandschao ploeteren we naar een hoogte van 1000 meter. Jammer dat het op dit moment niet zonnig is. Het is zwaar bewolkt en er staat een stevige wind. Rond 17:00 uur zijn we boven. Het is dan nog ruim twintig kilometer naar Agolada, waar we een hostal op het oog hebben.

Een fijne afdaling, toch nog een paar klimmetjes en dan is daar Agolada. Een dorp van niks. Er zijn een paar barretjes, waarvan de meeste gesloten zijn. Op zoek naar het hostal, dat er volgens het boekje moet zijn. Maar niet volgens de app. Ik krijg een bang voorgevoel, dat het hostal er niet (meer) is en dat we nog een stuk door moeten fietsen naar een volgend dorp.

Terwijl ik het nu eigenlijk wel mooi vind, na deze zware etappe, waarin we 1971 hoogtemeters hebben moeten wegtrappen. Het begint zachtjes te regenen en Bas kijkt al om zich heen of we ergens wild kunnen kamperen. Normaal gesproken ben ik daar wel voor in, maar nu even niet. Ik heb zin in een hete douche. We fietsen nog wat rond in het dorp en zien eindelijk een bordje dat verwijst naar restaurant (niet hostal) Galicia. Toch maar even kijken. En jawel, boven het restaurant is een hostal. Een kordate mevrouw dirigeert ons meteen naar binnen en wijst ons een eenvoudige maar nette kamer. Wat een geluk!

In het restaurant zijn alle tafels gedekt, maar we zijn de enige gasten. We bestellen soep vooraf en een entrecote. Gelet op de prijs verwachten we er niet veel van. Maar de (bonen) soep smaakt prima en ik kan mij niet herinneren dat in ooit zo’n smakelijke entrecote heb weggezogen. Zelfs niet in Argentinië, waar ze toch ook wel weten hoe je een lomo moet bereiden.

Morgen is het nog maar ca 65 kilometer naar Santiago. En dan zit deze fietsreis er al weer op.

Foto’s: De Zilverroute per fiets