De Zilverroute, dag 15

Agolada-Santiago de Compostela6 juni

Zo moordend warm als het aan het begin van dit fietsavontuur was, zo koud is het aan het eind. Warm en bezweet bovenop een berg aankomen en daarna met wind tegen in de kou afdalen, is vragen om een verkoudheid. En die heb ik de afgelopen dagen dus opgelopen. Niet dat ik er ziek van ben, maar een beetje hinderlijk is het wel. Ook Bas loopt te snotteren.

Vandaag dus alweer de laatste, niet al te lange etappe naar Santiago. Via de doorgaande weg zouden we daar in een paar uur kunnen zijn. Maar we kiezen voor de ‘toeristische’ route, dwars door de Galicische heuvels. Als je niet beter zou weten zou je je wanen in de Ardennen, de Vogezen of de Jura. Zo te zien is dit een welvarende streek. Mooie huizen, opgeruimde erven en dure auto’s wijzen daarop. Het kan, dat schijn bedriegt.

Aan het eind van de etappe, na een bord te zijn gepasseerd ‘Santiago 8km’ heeft de heilige Jacobus nog een verrassing voor ons in petto. Nou ja, noem het maar gerust een beproeving. De route leidt ons nu namelijk naar een ‘leuk’ pad dat ook wandelaars volgen: over boerenerven, langs voor- en achtertuintjes en een flink stuk onverhard. Minder leuk is, dat het af en toe zo steil omhoog gaat, dat je maar beter kunt afstappen om je fiets met bepakking en al omhoog te sjorren.

Uiteindelijk fietsen we Santiago binnen. We herkennen straten waardoor we ook twee jaar geleden fietsten. Of wandelden, want soms zijn ze zo steil dat fietsen onmogelijk is.

En dan staan we opeens voor de kathedraal: het officiële eindpunt van de reis. Het is er druk en onder de vele pelgrims die hun pelgrimage volbracht hebben heerst een euforische stemming. Ook op het grote plein aan de andere kant van de kathedraal: een uitgelaten menigte.

Vanzelfsprekend laat iedereen zich hier even vereeuwigen op foto. Wij ook.

Niet ver hiervandaan is het pelgrimsbureau, waar je op vertoon van je ‘credencial’ (met stempels van alle plaatsen die je hebt aangedaan) een ‘compostolaat’ kunt krijgen.

In hetzelfde gebouw bevindt zich de ‘Huiskamer van de lage landen’ waar ‘hospitaleros’ van het St.Jacobsgenootschap (Nederlandse) pelgrims met raad en daad bijstaan. We hebben er een aardig praatje met ene ‘Jan’ en schrijven onze namen bij in het register.

Er staat een lange rij wachtenden voor het kantoor waar je het compostolaat kunt krijgen. Een voor een wordt iedereen binnengeroepen. Na zo’n drie kwartier staan we weer buiten: met ons inmiddels tweede bewijs dat we de tocht naar Santiago volbracht hebben.

Nu nog even een slaapplaats zoeken voor de komende twee nachten. Die vinden we in het immens grote Hospederia SanMartin Pinario (een voormalig seminarie) op een steenworp afstand van de kathedraal. Snel even douchen en omkleden, want we zijn inmiddels wel aardig dorstig en hongerig geworden.

Het weer is in de loop van de dag opgeknapt. De zon schijnt uitbundig en dat belooft hij ook de komende dagen te blijven doen. Morgen nog een dagje lummelen in Santiago is wel zo leuk met een zonnetje.

Foto’s: De Zilverroute per fiets