Tamare (Albanië) – Andrijeka (Montenegro)
Het lijkt afgelopen met het mooie weer van de afgelopen dagen. Wanneer we wakker worden en uit het raam kijken, zien we lui met paraplu’s passeren. Het regent en het is aanzienlijk frisser.
Niet zeuren, regenjackjes aan en gaan met die banaan.
De klim, meteen al aan het begin van deze etappe, is behoorlijk pittig. (Een eufemisme voor loodzwaar). Wat ons te wachten staat? Twintig kilometer klimmen naar een hoogte van 1359 meter via hellingen van gemiddeld 7% à 8%. Gemiddeld houdt in, dat er ook stukken tussen zitten van 10, tot naar schatting minstens 12%. Op zulke steile stukken komt het wel voor, dat het voorwiel loskomt van de weg. Maar ja, we wilden immers een ‘uitdagende’ route. Dus ons hoor je niet klagen.
Het imposante berglandschap dat we doorkruisen maakt veel goed
Wat wel jammer is: het begint harder te regenen dan strikt noodzakelijk.
Op circa 1200 meter doemt plotseling een restaurant op. Nadat we de fietsen onder een afdakje hebben geparkeerd, soppen we naar binnen. In wat we aan kleding aanhebben is geen draad meer droog. Ik verwissel daarom mijn zeiknatte fietsshirt voor een thermohemd en fleecepulli. Blij, dat ik die tenminste niet voor Jan met de korte penis heb meegenomen.
Nu is het wachten op hete koffie. Na een kwartier maakt de vriendelijke en mooie waardin nog geen aanstalten om de gevraagde koffie te serveren. Toch maar eens informeren waar die blijft. Ach, ze had het verkeerd begrepen. Toen wij vroegen om een Americano, veronderstelde ze, dat wij geen Turkish koffie lustten, de enige koffie die ze in de aanbieding heeft.
Maar op dit moment willen we maar één ding en dat is hete koffie. Het dondert niet of dat nou Turkse of Amerikaanse koffie is.
Ah, nu is het duidelijk, in een oogwenk serveert ze twee dampende koppen koffie, inclusief drab.
Inmiddels is het zowaar droog geworden. Sterker nog, af en toe breekt zelfs de zon door. Na nog vijf kilometer klimmen bereiken we de col op 1359 meter. Daarna worden we beloond met een afdaling, vrijwel tot aan het einddoel voor vandaag: het plaatsje Andrijevica.
Na een splitsing, waarna we afbuigen naar de Albanees-Montenegrijnse grens5) wordt de weg ronduit slecht: onverhard, vol met gaten, gevuld met regenwater.. Die ellende duurt maar een kilometer of vijf.
Wanneer we de Albanese douanier hebben wakker geschud uit z’n middagdutje, is hij best bereid even de gegevens uit onze paspoorten over te nemen. Handmatig dit keer. Hetzelfde ritueel maken we mee aan de Montenegrijnse kant.
Daarna gaat het allemaal heel vlot. Rond half vijf bereiken we het enige hotel in Andrijevica, hotel Komovi. Midden in het centrum. We krijgen er en een prima kamer toegewezen en hebben sterk de indruk, dat we de enige gasten zijn. Maar dat zien we morgen wel aan het ontbijt. Nu eerst een tukkie doen.
Nieuwe foto’s in het album ‘Fietsen op de Balkan’, klik hier
Lex Schruijer 