Foca – Sarajevo
Goed dat we gisteren niet doorgefietst zijn. Langs de route, parallel aan een woest stromende rivier in een diepe kloof, (prachtig!) is de eerste 50 km geen hotel of guesthouse te bekennen. Vals plat omhoog tijdens de eerste 40km, daarna een wat serieuzere klim naar een col op 1165 meter. Op de col, geen bar 😡, maar een monument voor de slachtoffers van de oorlog in 1992. En een aan flarden geschoten boerderij.
Daarna gaat het in een fijn tempo omlaag. Tot een paar kilometer voor Sarajevo, dat weer wat hoger blijkt te liggen.
Rond drie uur rijden we de stad in. In een barretje vinden we op Booking een ‘superdeal’ voor een hotel in het centrum, op 3 km afstand van waar we nu zitten. We besluiten niet te boeken, maar door te fietsen. ‘Ns kijken of er, net als gisteren bij dat hotel nog wat te ‘regelen’ valt.
Helaas. De hotelbaas beweert bij hoog en laag, dat de voordeligste kamer, €30 duurder is dan Booking vermeldt. We laten hem de deal op Booking zien, maar hij blijft er bij: die prijs geldt niet (meer).
Maar vooruit: hij biedt ons z’n “laatste kamer” aan voor €12 meer dan de Bookingprijs, maar dat is dan wel inclusief ontbijt. We hebben geen zin om langer te dimdammen en gaan akkoord. De ligging van het hotel t.o.v. het oude centrum is namelijk perfect en we zijn nu wel toe aan een biertje.
Moraal van dit verhaal: zie je op Booking een ‘superdeal’: meteen boeken.
Sarajevo heeft een levendig centrum. Veel kleine winkeltjes, barretjes en restaurants in smalle straatjes. En ook hier natuurlijk hordes Chinezen, die van de ene naar de andere bezienswaardigheid gesleurd worden.
Voor 92% van de bevolking is Allah, de enige en ware god, dus er zijn ook nogal wat moskeeën. Er is er ook een vlakbij ons hotel, dus we hoeven morgen geen wekker te zetten. Ha!
Wanneer we geen moskee meer kunnen zien, wordt het tijd om aan de inwendige mens te denken.
Daar valt mijn oog op een bord waarop: Pivo & Raznjici. Daar moeten we zijn! Tijdens mijn eerste vakantie in Joegoslavië (lang geleden) aten we eigenlijk nooit iets anders dan raznjici en daar heb ik goede herinneringen aan. Ik verheug me dus op een op houtskool geroosterde spies, met pepertjes etc.
“Vandaag geen raznjici”, aldus de nogal botte ober. Een goulashsoep dan maar. “Soep alleen voor vier uur”. Nou, dan maar cevapcici
“Ook niet”. Wel 😡😡😡 (hier vloek naar keuze invullen).
Uiteindelijk wordt het ‘mixed meat’ voor twee. Het moet gezegd: smakelijk.
Ten slotte nog een afzakkertje in een kleine bar, wat deze dag weer helemaal goed maakt!
Nieuwe foto’s in het album ‘Fietsen op de Balkan’, klik hier
Lex Schruijer 