Van Schapenbout tot Hongerige Wolf

Via de Long Term NL Challenge Retro kom je nog eens ergens

^Na drie onvergetelijke fietsreizen in Spanje stond er nog tenminste één route door dat prachtige fietsland op ons verlanglijstje: de El Cid route: dwars door het binnenland van Burgos naar Valencia. Eind april, begin mei leek ons een geschikte periode. De vluchten waren al geboekt: heen vanuit Rotterdam – The Hague naar Bilbao en terug vanuit Valencia naar Schiphol. Vanuit Bilbao zouden we naar Burgos fietsen om daar de El Cid route op te pikken. Aan voorpret geen gebrek.

El Cid langs de Noordzee

Maar helaas: in 2020 gooide meneer Corona roet in het eten en waren we genoodzaakt dichter bij huis te blijven. Het werd een tocht door Noordoost Groningen en langs de Duitse Waddenkust die we na een paar dagen ploeteren in zware storm en regen besloten af te breken. De weersverwachting voor de volgende tien dagen beloofde namelijk meer van hetzelfde: storm met uitschieters tot orkaankracht en aanhoudende regen. Wij zijn echt niet voor een kleintje vervaard (zie mijn verslagen van fietsen op de Balkan en van Gerona naar Malaga) maar het moet natuurlijk wel een beetje leuk blijven. Hebben we aan deze barre tocht dan alleen maar slechte herinneringen? Toch niet. Want na afloop ervan kon ik met gepaste trots de nog ontbrekende gemeenten die nodig waren om de Long Term Challenge NL te voltooien afvinken. Bij deze challenge (waaraan 19579 fietsers deelnemen) gaat het erom dat je kunt aantonen, dat je in alle 355 gemeenten in Nederland hebt gefietst. Dat doe je door de ritten die je via de app Strava hebt opgenomen te synchroniseren met de website longtermnlchallenge.nl/ Slechts 23 deelnemers bleken erin geslaagd te zijn deze eerder dan ik te voltooien.

Verrassend Nederland

Als fervente fietser had ik het idee, dat ik Fietsland Nederland al aardig kende. Toch werd ik door de challenge geprikkeld routes uit te stippelen (via knooppunten!) door -voor mij- wat minder bekende streken van Nederland. Dat bracht me soms in verrassend mooie gebieden en interessante plaatsjes en gehuchten.

Jammer was wel, dat tijdens het fietsen door landelijke gebieden mijn goede humeur af en toe werd verstoord door de aanblik van al die imponerend lelijke megastallen, saaie maïsvelden en uitgestrekte biljartlakens met raaigras, waar geen koe te bekennen viel. Op zulke momenten prees ik me gelukkig, dat ik me nog net de tijd kan herinneren, dat weilanden vol stonden met boterbloemen, madeliefjes, ereprijs en paardenbloemen en dat je ’s zomers op het platteland haast tureluurs werd van het gekwetter van grutto’s, kieviten en veldleeuweriken. Ach ja, de vooruitgang.

Iedere Europa- of wereldfietser die ik ken zal het beamen: er zijn maar weinig landen die op een beperkte oppervlakte zo’n grote diversiteit aan landschappen kennen als Nederland. Maar Europafietsers zullen ook de kick herkennen die je krijgt van het fietsen in andere landen. En dus verheugden we ons al in 2020 op het fietsen van de El Cid route in 2021.

Andermaal helaas.

‘Wanneer verschiet Spanje op de coronakaart van oranje of geel naar groen’. ‘Gaat die vlucht nou wel of niet door’ ‘Moet je bij terugkomst in quarantaine?’ Allemaal vragen die ons deden besluiten voor ons jaarlijkse fietsavontuur toch maar weer een fietsroute door Nederland uit te stippelen en ons plan voor het fietsen van de El Cid route uit te stellen tot een volgend jaar.   

Long term NL Challenge Retro

Een nieuwe uitdaging, de Long term NL Challenge Retro, zorgde ervoor, dat we ook nu weer voor aangename (en soms ook onaangename) verrassingen kwamen te staan. Ging het er bij de vorig jaar voltooide challenge om, alle 355 gemeenten waaruit Nederland in 2020 bestond (inmiddels 352) te ‘doorfietsen’, de Retro-versie daagt je uit alle 1021 gemeenten die Nederland in 1950 telde per fiets aan te tikken. Dat bleek eenvoudiger gezegd dan gedaan. Want in sommige provincies zijn wel erg veel gemeentes samengevoegd. Zeeland bijvoorbeeld bestaat nu uit 13 gemeentes, in 1950 waren dat er 101. En Noord-Holland telt nú 47, toen 121 gemeentes.

Wat scheelt: de gemeentes waarin je in de vorige challenge hebt gefietst tellen mee. Maar dan nog lukt het natuurlijk niet in de tien dagen die we voor deze fietsreis hadden uitgetrokken, alle gaatjes op de Retro kaart van Nederland dicht te fietsen. We besloten ons te beperken tot de provincies Noord-Brabant en Zeeland.

En zo fietsten Bas, Han en ik op een broeierige zondag in juli, via knooppunten naar onze eerste bestemming: een camping in het Brabantse Mierlo; waar we eind van de middag aankwamen, nadat we onderweg ruim twee uur hadden geschuild voor een tropische hoosbui. Een van de geneugten van het fietsen in Nederland.

Ook nu stemde de weersverwachting voor de komende dagen weinig hoopvol. Maar in tegenstelling tot vorig jaar, besloten we de reis voort te zetten. Tegen een storm, kracht 7 soms 8 in, zwoegden we door het Brabantse land via schilderachtige weggetjes met aan weerszijden fraaie oude bomen. Op een van die weggetjes lagen merkwaardige pluizige zakken. Ook zagen we rare slierten over de weg kronkelen. Eikenprocessierupsen! Waarvan de nesten uit de bomen waren gestormd. Juist toen ik me dat realiseerde fietste Bas, die voor mij reed, zo’n pluizige zak aan flarden en kreeg ik de volle laag. Vanaf dat moment heb ik meer begrip voor mensen die beweren dat jeuk erger is dan pijn.

Kamperen in Doel

Bij Fort Liefkenshoek staken we met een watertaxi de Schelde over, om uit te komen bij de enige camping in de verre omtrek: die van het spookdorpje Doel, onder de rook van de kerncentrale. Doel bestaat uit een verzameling leegstaande en met graffiti bespoten huizen. In deze negorij vonden we een modderig paadje, dat de toegangsweg naar de camping bleek te zijn. 

Deze camping*) moet je vooraf reserveren (en betalen), waaruit je zou kunnen afleiden dat het er wel eens druk zou kunnen zijn. Het tegendeel bleek het geval: op het terrein hadden we het rijk alleen. De ontvangst door beheerder Kevin, een van de achttien bewoners die Doel nog telt, was allerhartelijkst.

Het moet gezegd: het uitzicht op de kerncentrale en de dijk langs de Schelde, waarachter grote zeeschepen langsvaren, is uniek. En als je het niet erg vindt je tent op te zetten tussen rondslingerend zwerfvuil, dat de sanitaire voorzieningen bestaan uit één niet al te schoon toilet en een ‘douche’ in de vorm van een slang waaruit slechts koud water komt, dan is dit voor jou ‘the place to be’.

Na een slapeloze nacht (jeuk!), besloten we toch maar de volgende dag verder te fietsen. Eerst diende echter een band, lek gereden op de camping, gerepareerd te worden. Tegen een plankje met een grote roestige spijker is zelfs een Schwalbe Marathon Suprême band niet bestand!

Wonderlijke plaatsnamen

Zeeuws-Vlaanderen, en dan vooral het oostelijk deel, is nu typisch zo’n streek, waar je niet zo gauw een fietsroute zou uitzetten. We doorkruisten uitgestrekte polders, fietsten over slingerende dijkjes en passeerden dorpjes met wonderlijke namen als Schapenbout, Koewacht, Waterlandkerkje en Boerenhol.

Op Walcheren kwamen we weer op bekend terrein. De twintig gemeentes die Walcheren in 1950 telde waren op mijn Retro-kaart allemaal al oranje gekleurd. Op één na: Meliskerke. Dus maakten we na aankomst in Vlissingen eerst een lus naar dat dorp, alvorens de gaatjes op Zuid-Beveland dicht te fietsen.

Voordat ik op Strava mijn ritten vastlegde had ik al menigmaal kriskras door Zuid-Beveland gefietst, maar voor de challenge telt dat natuurlijk niet. Daarom fietsen we nog maar eens door Driewegen, Ellewoutsdijk, Baarland, Hoedekenskerke en nog zowat plaatsjes. Geen straf overigens: Zeeland is een fijne fietsprovincie.

Vanuit Yerseke staken we over naar Tholen, dat nu bestaat uit één gemeente (Tholen), maar in 1950 uit zeven. Na die allemaal te hebben afgevinkt fietsten we weer terug naar Brabant. Ook hier verbaasden we ons over sommige plaatsnamen. Want wie verzint nou namen als De Overval, Stampersgat of Zwingelspaan. Nou ja, achter elke naam zal wel een verhaal of geschiedenis zitten, net zoals achter de naam van het dorp waar ik zelf woon: Heveadorp. Nooit van gehoord? Google maar eens!

Nog 50 gemeentes te gaan

Had ik nu na deze fietstocht de Retro challenge voltooid? Nog niet. Op het moment dat ik dit schreef stond de teller op 971. Dat betekent dus nog 50 gemeentes te gaan. Of dat nog gaat lukken vóór 1 oktober 2022? Dat hoop ik. Want de beheerder van de NL- en NL Retro websites heeft de deelnemers laten weten, dat hij op die datum de websites uit de lucht zal halen. Er blijkt sprake van een uit de hand gelopen hobby, die hem boven het hoofd dreigt te groeien. Ik begrijp dat, maar jammer is het wel.

De route door Groningen via de nog ontbrekende plaatsen, heb ik al uitgestippeld. Als ik die gefietst heb kan ik tevens weer een aantal exotische plaatsnamen aan mijn palmares toevoegen: Doodstil, Holwinde, Godlinze en Honderd, om er maar eens een paar te noemen.

Hongerige Wolf in het uiterste noordoosten kon ik vorig jaar al afvinken. Toch fijn voor Schapenbout, dat het daar zo ver vandaan ligt!

*) In de programmaserie Reizen Waes brengt Tom Waes een bezoek aan Doel. Hij kampeert een nacht op de camping in Doel. Bekijk het fragment op Youtube: